Alle inzendingen over terugbrengen

Diep in het geheugen wegzinkende herinneringen zullen het zijn van ons wezen terugbrengen tot iets wat ooit was, maar nooit meer zal zijn of worden. Alles wat was en zou zijn werd ons ontnomen. Alles wat was werd tot niets gemaakt.…

Want die ene dat ben jij Mijn gevoelens voor jou zijn eindeloos Help me Red me van deze eenzaamheid Help mij het licht weer te zien Want jij kunt dat licht terugbrengen Je bent verborgen in mijn hart Maar ook mijn hart is donker en zwart En jij bent de enige die het licht kan terugbrengen in mijn hart Asjeblieft help me……

Niet op reis gaan maar terugkomen van ver het zout smaken dat in de lucht blijft hangen en het zeewier ruiken het onaangeroerde reisgoed terugbrengen en verwacht worden. ----------------------------------------------------- Uit: De bladen voor poezie, 1937.…

Eerst werd de halve stad opengebroken Veel koffieshops en ‘t Rijksmuseum dicht En binnenkort zal ook het rode licht Wel voor de laatste keer worden ontstoken Het leven in de hoofdstad valt niet mee De burgemeester zet wel prima thee…

Zo oud dat men haast niets meer bezit dan wat ademteugen en sleetse gedachtenpatronen derhalve makkelijker los te laten Zonder vleugels zweven doelloos onderweg herinnering terugbrengen tot het kloppen van een hart Een meteoor, die zich spoedt door een donkere nacht zelfs dan muziek van Bach in licht van sterren verdwijnt…

De zelfmoordrate is niet meer tolerabel En ProRail wil daarom voortaan heel graag Het aantal doden vijf procent omlaag Want die hoeveelheid is wel acceptabel Het beste is om blijvend te vermijden De treinen mooi op tijd te laten rijden…

In lichte mate van dronkenschap beschreven hoe je was, in het weekend alcohol, maar daarbuiten niets Je moest worden wie je was, goddelijk in potentie en daarbuiten eigenlijk niks het zelf terugbrengen tot een gezamenlijk zijn van waar we elk individu konden verklaren na het werpen van de eerste steen over de Rubicon vervolgens runderen…

Het lijkt wel alsof het een bruut gebaar is Maar toch is het op zich een goeie deal Want binnenkort zit in het Happy Meal Een hamburger van stukjes dromedaris Er zijn er nu teveel, dus eigen schuld En ja natuurlijk ook nog dikke bult…

Landen is de luchten loslaten een deel van vrijheid opgeven de aarde raken vanwaar je ooit onhandig met misslagen opsteeg waar de warmte van de moederborst nog immer nagloeit door voorjaarsnachten kil en guur de vacht nog dof en donzig daar terugkeren, glorieus en machtig als een geslepen edelsteen in de kroon van de schepping is het terugbrengen…

we zouden uit deze nacht springen alles terugbrengen wat we namen naast het verdriet wandelen we zouden oefenen in hoop volhardend vol leven zijn uit de wrakstukken herrijzen we zouden naar het licht reiken een naam geven aan het verdriet een boot vol liefde zijn we zouden een koor van stemmen zijn leren van onze schimmen onszelf…

Ik haak naar jouw seringen, die rustig maken en even terugbrengen wat had kunnen zijn. Waar ging het mis en wie heb ik doen huilen.. Over de barst op het plafond marcheert een stoet mistroostige vrouwen. Vandaag ben ik week als fontanellen.…

Zag scheurtjes en dacht: heb tape, ik plak Thuis, merkte ik pas zijn geur: tabak Terugbrengen? ‘k Strooide dan met baking soda, zoog, ‘t had geen zoden Nu hangt een halve koe te luchten aan de waslijn de coniferen zien de andere helft Zijn bruine flanken glanzen in de zonneschijn…

Met een lichte mate van onverschilligheid haar voor het gezicht wegschuiven Kussen tot je naar adem hapt aan een goudvis doet denken schubben tot oneindigheid tellen De mens terugbrengen tot een holbewoner, die uit verveling beesten kleurt op de muren van een grot in Zuid-Afrika waar af en toe nog Hottentotten komen In de…

hebben met ons in verlichting gewandeld herinneringen vergeten, beproefde kleine dingen pijnlijk verlicht, zelfgenoegzaamheid gespot… en herbekeken er was liefde, minder liefdevol en vol, de vragen, die ons terugbrengen naar nul, afgescheiden van onszelf, het samenspel wel waard, verteerd door nood aan zelfverheerlijking vochten wij hunkerend…

machtig dachten wij doorheen jaren dat wij hem leerden kennen zonder uitgepraat te geraken vocht hij kordaat manmoedig die vergeefs gevochten strijd de volle vriendschap van jou zullen wij bestendig verhalen in de uren en vele momenten die even plots en onvermoed vanaf de overkant van de tijd als sneeuwvlokken in de lente jou hier terugbrengen…

Wanneer de avond in de nacht verdwijnt sluit ik mijn twee ogen tegelijk dwarrelen mijn gevoelens naar jou die diep en intens mij terugbrengen naar de eerste ontmoeting Stralen van jouw toentertijd uitgezonden licht en warmte zijn nog altijd waarneembaar.…

Vol melancholie en weemoed luister ik naar enige vogelklanken die me terugbrengen naar lente wanneer ze zich al vroeg luidkeels lieten horen in firmament gegoten in een dromerig decor tegelijk maakte ik kennis met eerste liefdes en prille verliefdheden op een golvende lijn.…

en als je voelt dat je er afstand van wilt nemen zal ik aan het snoer trekken en je achterstevoren naar mij terugbrengen.…

En ondertussen de schilder behaaglijk in het zonnetje die er een moment aan denkt dat hij dat boek nog moet terugbrengen naar de openbare bibliotheek voor hij met vakantie een paar weken naar z'n caravan gaat in augustus.…