Alle inzendingen over turen

niet vandaag slechts, Een bos bevroren bloemen definitief bevrijd deze meid van mechanismen en maren en uren turen zonder zien Wie gaat er dan ook beneden de zeespiegel wonen.…

nu ik er secuur naar tuur met de ogen van Hans Aarsman zie ik werkelijk zoveel meer geleefd geluk door tijd geschreven als het dichterlijk gegeven kijk ik met een groot verlangen naar wat de lens hier heeft gevangen…

vers gevallen sneeuw op oude grond herinnering herleeft hoopvol tuur ik in de verte... misschien zit er wel iets van verdraagzaamheid verscholen achter de gindse horizon Lejo van Kuijeren…

ik ben de regen vooruit gefietst niet dat hij mijn dromen ontnam dat niet nu ligt ‘ie op de loer waggelend met z’n kont omhoog negeer ik hem draaiend aan mijn snorharen tuur ik net zolang tot de zon mij vangen wil…

Tijdens schone nachten voor het Kerstfeest naar de hemel vol getwinkel kijken... Bespeur je wellicht iets, wat kan lijken op de wijzende Ster, die eens is geweest? Menig lichtpuntje schittert , sterk of bedeesd. wil het ons met een boodschap bereiken, misschien ieders ogen met denkwijze strijken? Men wordt overheerst door tijdloze geest.…

en lichtte donker op in denkbeeldig wit de bui contrasteerde met zwart het gemêleerde wit van de rafelige lucht die gordijnen optrok en openden in kwaadwillige tumultueuze ontlading jij was niet bang voor de elementen keek met interesse naar het immense geweld dat natuurlijke krachten showden in ongebreidelde redeloze wispel tuur…

Wij turen, turen door eenzame uren en dan, een wijl, - als vanuit dromen tot ons gekomen, - verschijnt een zeil. Wij zien, - een rimpel in 't licht, - de wimpel hoog in de mist voorbij ons drijven. Daaronder blijven als weggewist de vage lijnen, die weer verdwijnen. Een horen klinkt, en van een schinkel rukt het gerinkel.…

Ik tuur naar het stille blad dat zijn veerkracht heeft verloren. De eik vertelt al uren zijn verhaal. Ik luister naar zijn stille woorden ik voel zijn treurigheid. Ik fluister: 'heb jij ook de moed verloren?' Waarop de boom slechts één enkel blad beweegt.…

zie haar ranke silhouet afgetekend tegen de kleurrijke avondhemel ze staat stil te turen naar de zee de hand houdt de hoed vast de zomerjurk wappert iets op haar hele verschijning gewoon klasse…, top!…

het pad draalt voor me uit naar daar waar ik het bestaan nog niet van ken halsreikend tuur ik in de verte in de hoop een glimp op te vangen van mist belemmert het zicht als in een droom gewikkeld verschuilt de waarheid zich tot de zon haar rokken optilt…

Wie mee wil gaan met deze tijd, die zit voortdurend op een minischerm te turen en moet dat met een zere nek bezuren. Goddank is er de cursus: “Zit met Pit!”. Wanneer de Heer hun nek niet heeft behoed is die voor kloosterlingen ook vast goed!…

Bij het open raam Tuur ik in het niets van mijn handen Voorzichtig heb ik ze opengevouwen Dan fladdert de nacht uit mijn palmen op Vrolijk dansend verdwijnt ze uit mijn zicht En terwijl ze opgaat in zichzelf Bedenk ik vast dat ik ooit De dag ook in mijn vingers krijg…

tegen het einde knoop je de eindjes aan elkaar maak je een nest voor de laatste dingen tuur je in de verte van het verleden ontrafel je het spoor van de blinde vlek vind je de handen van een kind waarin de verbondenheid besloten ligt…

We turen naar de sterren en planeten Of ergens in de ruimte leven is Wie weet naar onze eigen beeltenis Want buitenaards, we zijn ervan bezeten En na die vondst verzinnen we technieken Om daar de boel dan ook weer te verzieken.…

“Maar turen is niet goed, mijn lieve schatje, zo zonder bril; ik haal je tablet wel.” De wesp was kansloos tegen dat model.…

Ik tuur op het pontje de horizon af richting de open tropische zee. Een vissersvrouw op weg naar de markt met haar visjes kijkt me verlegen glimlachend aan. De kilte in mijn hart zwemt weg. En het wordt een warme overtocht op de groene rivier.…

Zo bleef ik turen op de scoreborden, Tot ik er draaierig van ben geworden.…

Als ik aan het water zit en naar mijn dobber tuur dan ben ik heel tevreden zo dicht bij de natuur. Het rimpelen van het water het ruisen van het riet zo zit je daar te wachten tot je een rukkie ziet. En als je dobber opsteekt of langzaam onder gaat dan hoop je op een vissie het liefste aan de maat.…

Als ik aan het water zit en naar mijn dobber tuur, dan ben ik heel tevreden zo dicht bij de natuur. Het rimpelen van het water het ruisen van het riet, zo zit je daar te wachten tot je een rukkie ziet. En als je dobber opsteekt of langzaam onder gaat, dan hoop je op een vissie het liefste aan de maat.…

wijzers turen vol afgunst naar de secondes op de klok ze lopen met pure snelheid en plots komt in mij op we zijn gewoon de tijd kwijt.…

geschubde visserskoppen turen betraand door de wind aan flarden gescheurde mistnevels op zoek naar de beste nieuwe haring na een volle vangst van vette maatjes gaat de koers weer huiswaarts en komt de zee weer tot bedaring…

het plaatje schetst het relaas van een schijnbaar weldadig verleden als je goed kijkt zie je de hond met weemoed turen naar de tijd van toen ach ja de herinnering aan de tijd van toen alles nog zo sober was en 't geluk ruimschoots voorhanden leek…

Zwijgend turen oude mannen in de verte, het water langs naar het verleden misschien. Niets beweegt. Misschien dat de zee in de verte dorstig wacht. Misschien…

Je moet jezelf steeds vaker motiveren Om op te staan om weer een film te huren Veel werk om naar wat beeldschermbeeld te turen En daags erna de band weer retourneren Gemak in huis: je raakt eraan gewend Maar stiekem is het saai, dat on demand…

Straks hebben oogartsen overuren door het massaal lezen en turen op kleine schermpjes Zo blijft voor Anders en de anderen de economie toch draaiende en ook voor de tandarts, terwijl hij het grootste risico van alle beroepen draagt de kapper en de kapster mogen niet wie begrijpt dit? Ik geen biet…

In Zandvoort is de goudkoorts opgelaaid Wie tijdens de Grand Prix naar Max wil turen Zal er een onderkomen moeten huren Waarna men je beleefd een oor aannaait Je kunt met vrouw en kind plus de bagage Voor duizend piek per nacht in de garage…

Het leven speelt zich af Om haar heen, in en op Urenlang kunnen turen Naar het kabbelende water Jochies die steentjes keilen Boten die haar bevaren Als men naar haar kijkt Verzonken in gedachten Vergeten zij even Hun zorgen en kwalen Scheidt zij Zuid van het vaste land Ook al behoren zij tot Rotterdam.…

Met ogen als vuurtorenlichten Tuur ik naar verre kusten en wacht, Op overzeese berichten. Ik zit in het donker, ik wacht, ik staar Naar schepen die langzaam komen, Met lichtende blikken zoek ik naar Het schip uit het land mijner dromen.…

Niets of niemand onthult Nieuwjaar waarin wij dubbel turen. Van waar die kortzichtigheid? Geraken wij beneveld en vervuld door onze insluitende haardvuren? Vlaanderen huldigt zich in mist.…

En we zagen hoe jij de berg op fietste een slingerend stipje van je overbleef je loste op in de geselende wind geruisloos verdween je in de rusteloze afgrond hoe je onzichtbaar telkens de berg op fietst En hoe we vergeefs turen naar een bewegend stipje dat door de bergen rent…