Alle inzendingen over veld

Velden met onvolgroeide angst dat is al wat doffe ogen zagen droge neerslag liet het gevoel insluiten door een ring van stof veeg het weg! sla het er af en zoek de helderheid van de pasgeborene laat het kind dat in je zit gewoon eens heerlijk buitenspelen maak vrienden zoek ze vind ze in het licht van de nieuwe dag…

wanneer de langgerekte reeds herfstig uitziende velden zich plots in een laatste bloei zo mooi ontplooien kan ik niet anders dan me overgeven aan het gele dat me zo intens omgeeft ik me warm weet gestreeld…

zet ik mijn hoed af zo ook mijn bril de zinnen die ik zoeven nog zei mag ik nu langzaam vergeten kijkend in de spiegel wrijf ik de rol voor de allerlaatste keer van mijn gezicht ik ben uitgespeeld…

En haastig liep hij weer terug, En riep en floot en keek Dan links, dan rechts in veld en wei, Langs waterplas en beek, En toen hij bij het bosje kwam Vernam hij 't blaten van het lam. ‘Och zit je’ - zei de goede man - ‘Hier in de doornen vast?’…

Krassende raven Vliegen in 't ronde, Bol van de kou; Nevel en mistdamp Hullen de velden Weder in rouw. Dan vaart de windvlaag Woest door de takken, Wild door het hout, En wat te dor is, Breekt hij al krakend Af in het woud.…

ik ga over glanzende glooiende velden langs bloemen, bomen en blaren waar geurende rozen ruiken en strelende struiken stuiven adem de zachte zwoele zucht die mijn lijf laat leven en vrijelijk vult vol vreugde om mij met het waarachtige wezen te verweven ik zie een zuiverende zwevende zon waaronder vriendelijke vogels vliegen en leeuwen…

eens was de wereld wijd waren velden vol ruisend graan groenblauw in de lente golvend in de avondwind vergelend graan met bloemen in blauw paars en wit wilde kruiden boeketten van de natuur ik mis mijn velden de schitterende eenvoud van margrieten en korenbloemen met daarboven de ondergaande zon…

Ziet u niet, hoe op dit veld alle bloemen lijken op een plagiaat van mij!?…

hij overzag het veld vanaf zijn schimmel zag niets van belang voor een gezonde man twee mannen samen tja twee vrouwen komt voor zijn vraag was welke man hoort bij welke vrouw of andersom maar dat bleef onbekend hij was slechts de eenzame ruiter op zijn paard van fatsoen hinkend naar naar de einder van een doodsaai leven…

Je trekt ons aan en zuigt ons vast. Je kleeft zwaar aan onze botten. Loopgraven doorkruisen je als waterlopen. Niemand schouwt ze, niemand ruimt. Hier wonen we vier jaar te lang met tegenzin. We malen niet meer. Wat we moeizaam wonnen, ploegen we nu tot braakland om. Je schuurt en schurft ons lijf. We kunnen niet wennen. We willen niet…

Ooit stelt de helft van je neuronen bewust voor een bal, zo groot en zwaar als het hoofd zelf, waarin groeit buiten jezelf om de geurherinnering van pasgemaaid gras: het veld. Eerst wint de bal, zie je hem haarscherp voor je, tot op de stiksels van je lederen schedel.…

Huis van grote eenzaamheid Vol met kinderen met een vlekje Ver weggestopt in de bossen Van de onbewoonde buitenwereld Daar leerde ik kennen Het kind dat ik ten diepste was, Dat zichzelf alleen nog terugvond In de geur van groene zeep Waarmee dagelijks de washokken En de douches werden gereinigd En die elke dag opnieuw De zweem…

Ik ben oud, ik drink wijn van een naamloos veldje – om ooit heen te gaan.…

Laat mij maar struinen door de velden en dwalen door het dichte bos. Waar tere anemonen stralen, wit als sterren op het mos. De beek die in zijn bedding klatert laaft me als ik dorstig ben. Voert me mee naar vreemde plekken die ik alleen uit verhalen ken.…

stralend rust op de blad’ren die van knop nu scheuren aan de waterkant, in dromen gesust terwijl ze stil het spiegelzicht keuren hangen de wilgen twijgend te treuren zich van hun eigen schoonheid onbewust in ‘t groene boord van het weidemeer zit ‘n eendenma zwanger te broeden op haar kroost dat in d’r verenbed ligt Als ik door de rijpe velden…

Op de velden van vergetelheid is geen goed of fout is geen licht of donker Op de velden van vergetelheid waait geen wind en valt geen regen Op de velden van vergetelheid zijn er geen herinneringen zijn er geen dromen Op de velden van vergetelheid ben alleen ik een schim van wat er ooit is geweest Op de velden van vergetelheid heb…

In dit open veld, tussen knollen en kraaien heeft wereldse wijsheid de vogelverschrikker voorgoed verlaten, zijn geheugen is niet al te best, niet alles is blijven hangen door al het negatieve, dat hij uit de stad heeft meegenomen, dat niet dromen nooit meer kunnen voelen, het proportionele, unieke, niet herhaalbare handelen ontkleedt…

het lichaam losgemaakt van haar innerlijke bron vormt zich naar de regels van het grote monster de angst met de lucifer ogen niet wetende dat hij ons wil vermorzelen onder het gewicht van zijn scheve tanden en riekende mond vlucht ik naar de lavendelvelden met de kennis en kracht van hemelmacht ver weg van het kunstmatige…

Dit is een leeg veld het vraagt om gevuld te worden het corrigeert me als ik een woord verkeerd heb gespeld daar was voorheen de meester of juffrouw voor maar die zijn er nu samen vandoor.…

Er steeg een vreemde passagier aan boord van vlucht MH -17 zonder ticket en niet ingecheckt door niemand gezien of gehoord maar vermomd als de dood had hij zijn eigen plaats voorzien afspraak in de Okraïnese velden zou hij de moordende raket melden de slag was catastrofaal alle inzittenden vonden de dood zijn spel werd sluw gespeeld een…

wind woelt door het gras een zeis die lucht snijdt door hardgroen tapijt breed omgeslagen op zware klei nat en breed een hark met wilde steel beweegt naar de vesting van de dijk doof in rust voor de halmenkust waar bovenaan hekken als verwaaide stutten staan een wijde rok die traag schokt om het lijf ruw als een windvlaag in het veld…

`k hoor jouw stem in het zoemen van een bij een fluistering roze wolken op de wind waar ik het vlinderlichte zuchten vind en voel haar adem als een zachte dag in mei daar valt de nacht als een satijnen laken en bloeit de liefde als een roos in mij al wat in mijn vezels leeft ben jij iets kleins kan een mens gelukkig maken jouw linkerarm…

Boyke, Boyke, neen, ga niet dood! Boyke, we houden van je, hou vol, lieve chihuahua van ons. Het gif deed z'n werk snel, onverbiddelijk, adequaat. Gif dat je argeloos en gretig verslond. Vermomd gif dat je een lekker, extra hapje vond. Gif, moedwillig gelegd door een of ander onverlaat. We aaien je kleine, slappe hondenlijfje. We roepen…

'Bijke in alle opzichten' Door de geschiedenis van de velden liggen de schimmen van het verleden onomstreden achter ons Als hij zijn kop oprichtte zich in de ruimte schikte en het veld verkoos Op mollenjacht en murdzjen voor de schone wei en hoge prijs Viel de prooi uit zijn bek neer voor de baas…

maar wie Ik liep vaak in de velden alleen ik liep vaak in de velden ik ween verloren, waar zijn nu die velden ik loop…

één geurend moment dwalen door paarse velden, ontspanning en rust…

Is ook de zoutgescherfde spiegel van het veld ziet een gekrakkeleerde boer. Wil spontaan weer op play nijpen. Heeft jammer genoeg de afstandsbediening nog niet uitgevonden schraapt snedige s’en van het dorre zand. Ooit is hier groen verdampt. De heen- en weergalopperende zon doet klaar de klaagzang over droogte herrijzen.…

ik rijd door velden van mijn jeugd de skyline ach,.... mistige velden doorkruis ik het zijn de polders in Mondriaan-termen geschetst ik weet dat, maar zie het nu niet en stuur haar vooruit, zoals vroeger nu echter wat ingehouden kan ik hem nog vertrouwen lijkt zij te denken de leidsels enigszins gevierd ruimte geef ik haar ik voel haar…

Zo vrij als de bal vliegt door de lucht zo snel als mijn hart klopt in mijn keel zo zacht als de wind over het gras zucht zo mooi als ik de tegenspeler uitspeel zo kan ik me alleen voelen op het veld op het veld heers ik, ben ik de held…

in een eeuwige beweging verpulvert mars de lente slaat de slinger van de tijd in hersens en weke lijven stille velden beplant met witte kruisen verschijnen na gas en massale dood stenen doodsbloemen met namen de hete tranen van hun geliefden druipen langs koud kil marmer in de beschaamde aarde…