Alle inzendingen over verbreden

Toen ik mij verbeeldde te bidden tot onze Moeder in de Hemelen verbreedde en verdiepte zich mijn geloof Ik had toch al geen goede relatie met 'onze vader'!…

het zebrapad mondt uit in de verbredende vaargeul dromen drijven door de afsluiting ze eindigen tegen de stapelloods aan de overkant … gedokt verzet…

Wie letterlijk een keer voor paal wil staan - Al is het maar voor een keer in zijn leven - Moet zich maar eens naar Nijmegen begeven, Daar kan dat aan een net verbrede nette laan. De foto toont hoe men het daar beleeft Dat ieder er zijn eigen toko heeft.…

Bestaande wegen worden straks verbreed. Capaciteitsvergroting is de kreet. Aan het milieu laat men zich niets gelegen. Alternatieven? Daar komt men niet mee. Misschien is “niet van huis gaan” een idee.…

denk na doe wat met liefde alles met liefde voor jezelf voor een ander normaal zijn hoeft niet normaal kunnen zijn wel probeer oplossingen met vrede en verbreed je bronnen denk als een ander denk als je zelf maar pleaase, denk, denk gewoon…

Al is de man ook tragisch overleden Toch staat het vreemd genoeg de kiezer vrij Op Pim Fortuyn te stemmen 15 mei, Wat ook mijn keus aanzienlijk zal verbreden: Er zijn meer doden waar ik soms om huil En woensdag stem ik dus op Joop den Uyl.…

Verloren ik, uiteengerukt door de maatschappij, Slachtoffer van het huidige regime; veel kopzorgen Je dagen verlopen zonder nacht en morgen De wereld stuk gedacht in deze verrotte maatschappij, Waar eindig je, schuil je, waar verbreden zich je Sferen, je zou willen vluchten maar naar waar?…

ik weet je door de wolken heen zelfs de grimmigste vormen kunnen jouw aard niet blijvend verdoezelen oh ja, ze proberen het gedaanten worden uitgerekt door tonguitstekende figuren om de afstand te verbreden het lukt ze slechts tijdelijk -hoop ik- zonder uitzicht kun jij niet leven -wil ik geloven-…

dat hebben wij allemaal vriendinnen in alle soorten soms dat ik er van baal blijf ze openen; die poorten zien we ze op de markt willen ze niet eens praten krijgen ze bijna een infarct hallo; daar moet je het bij laten verbreed je horizon blijf bij je zinnen houd het bij de bonbon vriendinnen en vriendinnen…

De strijd is gestreden Een strijd zonder winnaar Een breuk zonder aanwijsbare reden In gelukkige tijden ondenkbaar De strijd is gestreden Het is nu eindelijk welletjes Tijd om de horizon te verbreden Een einde aan psychologische spelletjes De strijd is gestreden Het afscheid kort en emotieloos De tranen reeds verspeeld in het verleden…

een verzilverde vrijheid verbreed mijn bewustzijn in ademtochten wandel ik door het theater van het leven brengt mij stapjes dichterbij in wie ik ben het verwijst mij naar tijden waarin ik reis zoals de lentezon bloemknoppen doet ontluiken in fragiele schoonheid adem ik in weemoed langs de vensters van mijn ramen kijk met een verlangen…

Moeilijk te verwerken Woorden die versterken Ogen vol emotie 'n traan die ik zie Onrust in lijf en leden Horizon verbreden Zoekend naar iets blijft over ... niets !…

Wees een beetje positief dat kan de wereld kleuren doe dit jaar niet negatief er kan iets moois gebeuren Praat flink naar de andere kant kies niet de spiraal naar beneden als we het doen in het hele land kan het de horizon verbreden De toon maakt de muziek positief zijn wordt een nieuwe sport het maakt iedereen energiek doe mee, een jaar…

Je zegt: En dan is het weer over, daal ik verzachtend neer in een kom tussen bergketens, verbreed de glinstering tot glans en spiegel. Ik zeg: zo ken ik je, zo houd ik van je, water als water.…

onwrikbaar blijf je trouw maar aan de andere kant breek je door verdiep jij je in theorieën wat mensen beweegt waaronder een gelijksvloer ligt is er ruimte deze minor te verbreden niet alleen vanuit het boek des levens maak je tijd vrij het is passen en meten de dichtheid bepaald wat weegt het zwaarst waarop men kan vertrouwen…

De straten hebben zich verbreed. Kangeroes kijken door de venstergaten. Een vrouw passeert. De echo raapt gehaast haar stappen op. De stad is stil. Een kat rolt stijf van het kozijn. Het licht is als een blok verplaatst. Geruisloos vallen drie vier bommen op het plein en drie vier huizen hijsen traag hun rode vlag.…

Een hoge bewolking en nevels verbreden haar schemer tot een labyrint in Edelweiss, een kruidig cryptogram; als weerlicht door een camera vereeuwigd. Zij schenkt nog ongedachte perspectieven aan degene die zich laat beschijnen; hij kan dan verder leven zonder grieven. Het is een blauwe maan-dag.…

De straten hebben zich verbreed. Kangoeroes kijken door de venstergaten. Een vrouw passeert. De echo raapt gehaast haar stappen op. De stad is stil. Een kat rolt stijf van het kozijn. Het licht is als een blok verplaatst.…

hoofd bloedt dieper dan ik kan verdragen en in de morgen wanneer de nacht is uitgeademd verwekt mijn lichaam de schimmen van schuld zo machteloos en ongezien de smaak van dood spuugt metaforen, bekende stemmen doorheen het veld van zwarte dromen buiten leeft de dag en ergens, ik weet niet waar, omspant het lot mijn ziel ik verbreed…

ik leg een zwaluw op mijn mond en verbreed de zomer van tuin tot tuin waar stilte niet zwijgt noch verwondt blaadje voor blaadje en zonder haast vertraag jij de aarde voorbij het houten huis waarin ik jou en mijn dromen laat wonen ik raak je aan juist voor de herfst als regen valt wel duizendmaal jij bent er niet ook nooit geweest…

Alles droeg bij tot verbrede broederschap en verwantschap. Eveneens aan de eenzijdige doch veelzijdige waardigheid in en van ieder mens. Het hart der harten... kent inmiddels vele smarten. Een hart dat al veertig jaar onophoudelijk klopt.…

had ik gehoopt op maanlicht want er ligt sneeuw op de dood en op de aarzeling van mijn lichaam om mij met waan te bekleden zwart zoals de sloot die zich terugvond in het grijze van de nacht nadat de avond haar vingers uitstrekte onder sterren van razernij en mijn naam schreef met wind als zou ik de winter hebben verbreed…

Voor verdere verbreding van de actieradius, Verdiepe men zich in de dichter Charivarius.…

Herinner jij je die vent nog die zei Wat is het toch een prachtig paar Zie ze stralen, die verliefdheid… Vele prachtige levens leefden wij gewoon in een dag tijd Maar het lijkt nu alsof we ze en masse begraven Is het een doodlopende weg die we zijn ingeslagen richting die horizon die we wilden verbreden Wordt jij er nog wel gelukkig van…

Bijen verbreden het raamwerk van de korf, in een klap slaat het dagboek dicht zonder dat de zuivere honing werd verschoten. Het rommelt in de horizon vlakbij, het zorgt dat de tijd stilstaat, gemuilkorfd door het spiedende stof die geen beweging toestaat, een vertragende hitte waarmee het zwervend landschap werd overgoten.…

stappen zijn gezet het veel gelopen pad is weer verlaten stilaan nu af en toe de nieuwe stenen rapen die je route gaan markeren je zal nog vaak op eigen schreden keren als het uitzicht even niet bevalt in een steeds opnieuw proberen tot ook jouw kwartje valt want voor geen dubbeltje ben jij geboren jij hebt je horizon verbreed…

Stevig in het zadel van het heden Gaat het oude ik hoop tegemoet Denkbeelden waar Kairos nog op broedt Zorg om de planeet, met recht en reden Zelfinzicht, de horizon verbreden Plannen die de mens nog niet bevroedt Stevig in het zadel van het heden Wordt het gouden kalf verwoed aanbeden Nieuwe geestdrift wordt nog niet begroet Neem het voortouw…

vormde vroeger de grenze tussen Winschoten en Westerlee het veenriviertje verdween maar het laatste stuk van Winschoten tot de Pekel Aa staat met wat geluk op de kaart als trekvaart en dat daarna verbreed als haven dienst deed in combinatie met het bedrijventerrein dat ook Rensel heet misschien laat de Trekweg ons nog zien hoe…

Scharnierloze deuren Toen we terugkwamen Verboden onbevoegden Niemand toegang Het ouderlijk huis De traan op de wang Stroom afgesloten Behang afgescheurd Blijven rondspoken Wreed afgekeurd Huis onteigend Vriendschappen kapot Bewoners vluchten Uit hun toekomstig krot Boor in de grond Als allang overleden Alles slechts om een Snelweg te verbreden…

weet jij wat liefde is vroeg ik toen het zicht verbreedde in de straten van de stille stad jij knikte wriemelde aan mijn oren en vroeg of je mocht ontwaken in het licht van mijn ogen je nam me voorzichtig bij de hand leidde me door de eeuwige woorden van Jan Hanlo en Andreus en zei : zo meen ik dat ook liefde is ik las en las…