Alle inzendingen over verschot

nog staan ze te dromen op het veld de bloemen van de zomer het blad verdroogd de kleur verschoten en de zaden uitgeteld een vlinder wiekt wat loom op zoek naar al vergeten geuren de bij loopt sloom zoekt met laatste krachten de restjes nectar die nog wachten de zomer is voorbij in koude nachten komt de herfst al langszij…

ze verschoot wolkte licht haar donkere ogen golfde brekend door een zee vol emoties strandde op basalte hardheid van mannelijke trots onbespreekbaar in traditie buigt hij nooit de harde kop maar in het zwijgen speelt zij zijn muziek neigt als hij verkiest windt hem weerloos om haar zachte vingers tot hij doet wat zij gebiedt…

er was altijd een dwarrel licht waar jij ook ging sprankels in je ogen zonden kleine lichtbogen nog klonk er geen muziek maar de ritmiek was onmiskenbaar jij en de lichtende sterrensluier rond je hoofd het was magie die zorgde dat de werkelijkheid verschoot ongemerkt deelde jij een warme energie het stukje blijdschap…

Je denken is teruggebracht tot versplinterde beelden die je geest slechts binden aan een verschoten tijd Ik zie de oude klok haar wijzers in staking je vergat hem op te draaien dat hoeft voor jou niet meer Een blauw geaderde hand raakt zacht mijn arm aan ben jij nou Sylvia, of niet?…

Wind die meedogenloos Heeft huis gehouden, Luiken los geschuurd, Hengsels hangen er maar bij; Kletterende hagel, Razende stormen teisterden Het houtwerk - Verf die allang haar eigen Kleur verloren is, Ze is door en door verschoten, En toch is wat nog rest Van ongekende schoonheid - Het leven is er zichtbaar Doorheen getrokken…

zijn hart kent de kilte die tocht onder de deur al jaren terug gesloten voor degenen die beter niet maar het kan nog bloeden druppels zonder kleur opgeleefd en uitvervaald een verschoten orgaan dat enkel nog kan slaan vanuit zijn eigen natuur levend, maar veel te zuur spreekt hij in azijn de taal van verdord met in zijn herinnering…

ik tast naar je raak heel bescheiden aan jouw zijn zie licht dat in het schijnen je schaduw laat verdwijnen en onderhuidse warmte doet gloeien van verbondenheid tot strelen langzaam verandert naar passionele intimiteit via roze naar het donker rood van alle remmingen ontbloot de kleuren zijn verschoten na een heftig samenzijn…

ik had je zien lopen voor de grote rood rijzende maan aan een dichterlijke horizon het landschap straalde mystiek in gewijde stilte waarbij langzaam rood naar geel verschoot jouw passen dansten in het gaan voorbij en terug langs een wassende maan waarvan het licht tot gezicht verijlde in het diepste donkerblauw uit de universele…

ik zie je zwarte ogen, je schouders hangend gebogen, ik zie, terwijl je tot het uitersten bent gedreven, voor even, ben je in jezelf verborgen, verbergend voor je vele zorgen, ik zie, je verloren gezicht, je houding totaal uit balans, ik zie, hoe je stribbelt om evenwicht en mijn verschoten kans ik zie wat ik had moeten voorkomen…

Als een knokig karrepaard merg uit bot gezogen verschoten flanken ijzers afgetrapt door het eindeloos bergopwaarts de piek nooit genomen. Om vervolgens uitgewrongen dorstig een traject over de zwoegende dijk tegen storm en klippen op met aanloop te nemen. En dan ook nog loodzware aktetassen meezeulend.…

al het kruid dat verschoten de ruimte beheerst die we eens hadden gevlochten tot een samenzwering in liefde en cadans nu grijpen we naar de eens gezochte paden en trachten de balans te ervaren waarin we liefde delen, samen maar ook in paren lief, jouw pad is mijn struikeldraad, want hoe kan ik houden van wanneer er wolken zijn die lager…

De hartstocht tovert onze lijven in Verschoten schaduwen van goud. Waar werkelijkheid illusie wordt, Verborgen in ons groene luchtkasteel.…

bij nacht kan ik niet flirten met mijn verdekte onmacht die overkomt me juist in dromen als ik voor het spel van flinke vrouw steeds lijk te laat te komen dan breekt de opgebouwde grip nog vóór mijn handen af loopt alles in het honderd bij dag kan ik nog koketteren scharrel wat rond met schone schijn pronk met verschoten veren maar…

Pas als zij hun laatste kruid hebben verschoten, Weten zij dat het niet zonder vrede gaat. Mensen zijn misschien niet voor de vrede geschapen. Zij belijden het liever met het woord. Pas als zij hun laatste kruid hebben verschoten. Beseffen zij dat het zo anders had gehoord.…

toch zijn er nog knallers mijn vuurwerk is niet op al mijn kruit is niet verschoten hoewel de lontjes zijn wel kort flits in herinnering jij sierde voor de knal en gaf toen alles al pas later spatte je uiteen fonkelde in zomerkleuren ik oogstte al je herfstgeuren vanavond zal ik voor je vlammen in het licht van nieuwe jaar…

de ezel boog boog dieper door krabde met de hoeven aan de rots zette zijn vier poten trots in rust zij stalden daar hun kind in kribbig stro dieren ademden hun warme wind een ster verschoot in lucht die naar geboorte rook het winterde in warme schapenvachten herders zongen komst in lang verwachten Hij is gekomen als verlosser…

opgestaan en flink verschoten kijk ik nu echt zo scheel nee, warempel mijn oogwit... geel het lachend mondje bleef gesloten. de dokter zei: ik ben geen moeial maar ga jij nog een huisje bouwen constant sleuren en werk versjouwen want ik zie reeds steentjes in je gal.…

De blauwe lucht is al beschreven evenals de dauw en dageraad De zon is reeds de hemel ingeprezen en zelfs de maan pleegd' op de nacht verraad Cupido verschoot sinds lang z'n pijlen en de sirenen lonkten in een grijs verleden Verveling staat al op wat wit papier en ook emoties als plezier Waar moet ik dan in godsnaam…

Zo zeer in niemand zijn gedompeld dat ik verschoot. En alles wat ik vroeger zei, in lang vervlogen dagen, stond tussen de dood en mij in deze blik te klagen. En al de jaren kwamen weer dat gij alleen maar moeder waart, zo simpel of ge niet bestond in heel mijn middelpunt.…

nog zie ik aan de wand een verschoten beeld van het meisje met de rode zomerjurk was ik weer kind ik sloot mijn ogen duizendmaal telde de treden die steeds luider kraakten oorverdovend dan stil alleen de zwijgende boom die met koude handen wonden groef ijzig, zoals het laatste licht door mijn vingers glipte ik voelde…

Verschoten in een wereld waarin viervoeters doorgronden en onze diepe zuchten falen tot wij wensen te bestaan en onverlangend ijlen naar een nieuw begin van zijn Wordt achterdochtig en oprecht gezocht naar al wat men ze gaf, die viervoeters Oprecht wordt overvloed verkracht, in alle zin van zijn verdwijnt ons "stilte-voor-de-storm-moment…

Aan het vervallen huis hangen nog de verveloze luiken en haveloze voordeur in verschoten donkergroen aan het gebint wapperen spinnenwebben in de wind de tuin ligt er chaotisch bij emoties hangen als druppels aan de struiken hoe vredig was het leven toen de notenboom draagt nog steeds haar vrucht door de takken kijk ik naar de blauwe…

ik verschoot in het bos waar bomen hun stammen ineens anders kleurden en perspectief in een vreemd licht overging toch was ik niet ontheemd voelde me snel thuis in het tussenwortels leven waar tot verbazing nemen en geven met heel ander ogen werd bekeken omhoogkijkend verdwijnt de vervreemding alsof daar alle werelden samen…

Er kan teveel gebeuren in een mensenleven waardoor de moed verschoten is... Laatst redde mij een man van een dorp dichtbij, hij bood een shagje aan. En luisterde... Het verhaal kwam in golven, soms als braaksel, vulgair dan als erudiet épos historique, nu als een verlepte roos.…

ik zag hoe jij verschoot even voorover boog in een klein moment van contact er sluierde al een lach in je blik die ik meteen vertaalde tot jij hebt het gefikst ik wist van jouw vluchtige ontmoetingen met leden van het kleine volk van weleer zij zijn eigenlijk nooit weggeweest hebben eeuwen in schaduwen van jaren geleefd…

het knetterde vonkte siste en sliste verschoot door spanning ontbloot er lichtte magie rond je donkere handen in dit samenspel van warme lijnen kruisten krachten waar jij met voeten aardde vergruisden machten de resterende energie van het oude jaar in de spektakel overgang door vuur knal en vlam wordt magie blank…

u lijkt zo vergeten in die kartonnen doos - pockets 50 cent- geel en stoffig voor de laatste maal wordt u meegesleept meneer Dickens verleden week zag ik u in de kerk ‘opbrengst voor het schilderwerk’ u lag daar hopeloos ouderwets en verschrikkelijk onverkoopbaar rafelig is nu uw rug verschoten op de boekenplank toch droom ik in uw…

Ons houden van is hout geworden verschoten door het leven vervolgens is het koppig en ruw met onrust ingewreven Ons houden van is hout geworden zilt van de oneindige traan het haalde het zoete uit datgene wat eenmaal was ontstaan Ons houden van is hout geworden verweerd door het verleden geblakerde nerven relateren aan hoe vurig het…

heb al mijn kruit verschoten in een spetterend nieuwjaar zag mijn sterren in jouw ogen stralen de klap kwam zonder dralen het oude jaar ís uitgegaan in zachte weemoed hebben we de deur achter haar dicht gedaan katerig gaat nu de eerste dag weer open vol beloften en nieuw hopen jij was de laatste vuurpijl die ik had jouw vuurwerk…

verstoten een tinteling van licht berouw door de wereld die ontvouwt voor de tranen eens vergoten is hij in lucht gesloten alleen wolken die hij aanschouwt in het geheugen ochtenddauw diep in de veren gestoken nog verblind door smok zoekt helder en bouwt een vogel vlucht hoog in de lucht leeg verbergt hij zijn lot dromen zijn aan hem verschoten…