Alle inzendingen over vest

Wanneer de ellend' bij ons zich vest, Dan kent men onze ziel het best.…

Uit lenig hout gesneden In een zachtfluwelen doosje Verborgen in mijn toren Daar wacht ze al een poosje Wanneer ze langzaam opstaat Gratieus in elke geste Dan druppelen er klanken Uit haar ingelegde veste Buiten wacht haar lot achter bossen en rivieren dat ze heimelijk moet vinden bijna hoffelijk versieren Dans, mijn lief Stroom in…

Bouw geen muren op fundamenten door mij afgekeurd breek wallen af op gronden die niet deugen en bouw geen toren in een diep dal waar ruimten zijn besloten plaats mij op een kale berg waar mijn gezicht tot de horizon reikt veranker mijn grondvest aan sterke rotssteen bouw daar mijn veste op onbedorven scheppinggrond waar nog vrede op…

ik spiegelvecht vaak in mijn witte vest floretteer met een houw kop toucheer mijn beeld en jij hangt in de strop sabel als een maître dans in maliënkolder naar overwinningen in tweestrijd op mijn eigen zolder daar waar de spiegel stert in raken stap ik weer achteruit en ga en garde want jij jij daagt mij steeds weer uit…

langzaam droogt de wind de druppels van mijn wangen sterft de tegenslag in de herfst uit het grauwe gisteren ontstaat weer een verlangen ik vlij een bonte bloei over mijn onbehagen in een vergeten hoekje zie ik mijn zomerjurk hangen ik weet dat ze nog past vandaag zal ik haar dragen de zon is als een wollig vest ik draai me warm en…

scheurt de winter slagzij daar waar hij heftig vaart de verre staten ogen lijkwit maar hier in het westen krult hij amper nog in warme vesten ontdek angstvallig knoppen die op springen staan schreeuw: te vroeg, te vroeg ga nog even terug maar waar vandaan want morgen als de vrieskou scherpt zullen jullie triest vergaan ?…

hoor de pilaren verhalen murmelen in voorbij gaan aan luister naar het stenen fluister van daar eeuwen staan zij vestten rijk op roomse grond torenden hemel aarderond wij zochten crypt en catacomb het postuum gezelschap sloot eerbiedig onze mond in stilte van de geest zijn wij met hen voor even dicht bij god geweest…

Hij wist niet meer dan dat god hem ongenadig was Er klonken in Maiernigg andere vogels er waren andere open ramen en deuren hij werd zelf groter dan zijn vest, zijn pantalon zelfs rende hij zijn wandeling voorbij En alles wat er klonk was een hand die langs een natte tijgervacht opstreek. God, zei hij, God!…

Samen kochten ze een breier wisselden die om de maand, truien, sokken, soms een vest rolden uit het naaldenbed van links naar rechts roetsjte de slee de maand vloog om geen pand bleef stranden leeg kwam het de ander toe per auto of bij vlagen te voet met wandelwagen tot een tweede werd gekocht nu liggen in hun kasten de breiers werkeloos…

Waar zijn stem vangt de cesuur Op muzische vest Tot gister regend glazuur.…

Voor dag en dauw ziet hij de druppels aan zijn vest. Zijn snik de laatste, als hij ook nog even huppelt bij de laatste vonk van zijn eigen vuur. Hij slaapt vannacht, in aarde, om niet meer te ontwaken. Terwijl hij langzaam wegzinkt in een slaap door allerlei witte pillen opgewekt. Hij slikt zich vrolijk.…

Het vest, de tas, ze vliegen door de lucht. De dochter zweeft en vader vangt haar op een manier die doet denken aan de Vader die zijn Zoon omarmde op een prent van Rembrandt. - De schilder zwaait naar Titus.…

Ochtend vroeg hemel klaar er zijn aëro's van alle zijden aëro en nog een aëro lieve lieve aëro puf puf blauw klaprozen in koren staan er zijn nog zovele bloemen blauwe vesten in de velden en er is een rooie rok rood op blauw en blauw op blauw…

Ze zijn een paar hij, de man zij, de vrouw Je herkent hem aan z'n groenblauwe kop zij heet verre van 'n schoonheid Ze zijn elkaar al jaar en dagen trouw Ze wonen aan de veste Grave met zicht op de rivier Ze kennen er stroming en verval ommuring,het zand van loswal Ze dobberen bij avondlicht wieken op bij gul strooien…

.' 'Trek ik gisteravond een oud vest aan dat ik in jaren niet meer heb gedragen en nou geef ik jou te raden wat ik in het linker zakje vond?' 'Gefeliciteerd! Je horloge!' 'Nee. Het gat waardoor ik het verloren moet hebben.' --------------------------------- uit: 'Op de deurknop na', 1972.…

we kruisten wapens na een eerst touché gingen we en garde wisten van het groeten in elkaar ontmoeten en toch was het raak stak dieper dan ik dacht jij riposteerde in verdediging met alle macht en niet alleen met brute kracht verwondde je vlak langs je helm door een open vest verbond je zonder klagen de striemen op mijn rug…

uitzicht kijkt naar binnen kleurt het behang seizoenenlang met licht uit het verleden je hebt gebeden dat je oud mocht worden en gestreden voor de laatste jaren rust en vrede ogen dromen en je lach is al verleden tijd je handen spelen achteloos met pluizen de asbakken zijn vol je vest van wol zacht als je wangen schouders…

de boom staat op een plaats waar ik voorheen nooit ben verbleven de lucht om hem heen is nog steeds lucht, al duizenden malen ingeademd is het omdat ik er nog niet was en is de tijd meegegroeid in zijn vest van hout zal de boom mij herkennen, ook al is hij bladerloos en de enige in het bos gelijk de majesteit zonder hof is het maaiveld…

deze lente kaart met herinneringen die de dood rijpt aan vluchtige momenten spijt – witte kopjes steken al boven de zwarte klei bebaard en afgebakend tussen zachte wallen vlees met vroege stoppels waarvan het zwart veranderd is in een loodgrijs warm vest klampt emotie zich vast aan het duister en ejaculeert zijn angst met pijnlijke scheuten…

aan de leiband van een virus een koekje van ons eigen deeg bewogen door een judaskus hoop blijkt ijdel opgehouden handen leeg maar hier - langs deze hete kust verzamel ik wat zee mij schenkt van schelpjes slakkenhuis en steen al wat de zee bij vloed mij brengt en wat mij vrede geeft en rust van ieder schepje elke steen bouw ik een veste…

En waarom kocht ik die middag net voor jou, volwassen vrouw, een warm vest en begon ik voor je poes een poezennest?…

niet de ochtend of de avond maar de middag valt mij zwaar groente schoon aardappels geschild vlees gebraden alles staat klaar huis geboend kleding gestreken boodschappen binnen wassen gedraaid vuilniszak buiten bloemen geschikt wat knoopjes aan een vest genaaid dan neem ik even een rustmoment voel moeheid in ieder gewricht zet mij neer…

scherp blikt het staal nog warm uit het foedraal als jij me groet het snijdt de wind aan flarden je masker op als wij en garde gaan jouw eerst touche in onbeschermde flank ik riposteerde op de kling raakte onverhoeds je hand je zwaaide groot in alle houwen de striemen door mijn vest koesterde ik in vol vertrouwen in rood gaf…

het uitzicht kijkt naar binnen kleurt het behang seizoenenlang met licht uit het verleden je hebt gebeden dat je oud mocht worden, hebt gestreden voor de laatste jaren rust en vrede ogen dromen en je lach is al verleden tijd je handen spelen achteloos met pluizen de asbakken zijn vol je vest van wol is zacht net als je wangen…

de tuin lag er nog in de paden waren de plassen hard aangevroren met de voet maakte ik vriezen dat het kraakte je was niet meegegaan te koud, nog veel te doen en zo kon je niet meenemen in het zakje van mijn vest - Harris tweed met de hand gemaakt bij de vijver lag het ijs in een vliesdunne laag over helft van het oppervlak alsof…

ik zag hoe jij stralen puntige energie uit je vingers bond en kon richten soepel kleurden de houw en steek bewegingen op de contact vesten daar waar zij zich blootgaven het dansante bewegen leek gevoed te worden door kabel- verbindingen die alles registreerden of versnellen magische krachten de momenten van raken…

mij bevangt een lichte walging bij positief het wenkend perspectief ontdaan van werkelijkheidsgevoel gaat men daaraan tenonder verliest het temperament tot groots en ook meeslepend leven treedt nillens willens toe tot pak met vest het korte permanent gaat elke kerst naar oma in Epe op de Veluwe die inmiddels ook bij god…

Uiteindelijk terug van weggeweest op de vertrouwde Noordhorner veste, kan het vermoeide lijf te langen leste herstellen van het mislukte wandelfeest. Merkwaardig genoeg stoort me nog het meest de leegheid die er restte, nadat ik drie dagen lang mijn beste been had voorgezet. Een gelopen race langs wildplasstee en openbaar toilet.…

Hoe onvoltooid is onze liefde herinner je je nog dat je bij me binnenkwam met schildersdoek en glunderende lach omdat ik van je houd, zei je verf en kwasten, kleurig palet wij tweeën op het doek en ik, ik voelde me koningin en filmde al je bewegingen vol ijver, gaf je m'n dik gebreide witte vest met capuchon en noemde je mijn Rembrandt…

Agenten in kogelvrije vesten betraden de woningen en schreeuwden dat alle aanwezigen stil moesten staan of naar buiten moesten. Dat heeft de huurders flink schrik aangejaagd. Ook werden afgesloten deuren geforceerd.…