Alle inzendingen over vinnig

Het zal nog uren donker blijven De laadklep valt met zwaar geluid Daarbinnen dringen paardelijven De schooljeugd is het bed al uit Bij daglicht komt het volk opzetten Van heinde en ver, vaak boers gekleed Veel bruin en groen en grijze petten Het ruikt naar paardemest en zweet De handel bloeit, men dromt tezamen Slaat vinnig toe, van hand…

Heeft u Gods toorn een pijl in ’t ingewand gezonden, Die uw beangst gemoed zo vinnig praamt en dwingt, Dat zijne wonde, o mij! bloedt uit ontelbre wonden, Dat uit elk zweetgat, ach! een purperen ader springt?…

Wees klagelijk een dame het ballen van de knapen Op hun dagelijks veels te grof maken terecht En stond de gehaaide Godsknecht Het vinnigs dat er werd verkocht te woord Zelfzinnig vergezocht: "Integendeel dit stromeloze zwikkie lieve mevrouw Is een Johannes uit de Jordaan hier komen dopen Die voortaan als een Julius het desbetreffend voortouw…

Wat hebben ze ál getrotst: - En toch de vogels kweken er, zingend, 't vinnig jong, springlevend als de Mei, dat dra de vleuglen rept en 't nest ontschiet, om vrij in 't jubelende lied wijdschaterend los te breken.…

ze zijn niet weggegaan dit jaar net als jij, de bronzen veren in je kraag, je handen op mijn borst, mijn lief viert lente in de winter, het vijfde seizoen schijnt op de verse klei, blonder dan nu kunnen je lokken niet onstuimig gul smaken je lippen seffens legt de malse zeewind haar verse zaad in de weilanden en baltsen de kemphanen vinnig…

ze zijn niet weggegaan dit jaar net als jij, de bronzen veren in je kraag, je handen op mijn borst, mijn lief viert lente in de winter, het vijfde seizoen schijnt op de verse klei, blonder dan nu kunnen je lokken niet onstuimig gul smaken je lippen seffens legt de malse zeewind haar verse zaad in de weilanden en baltsen de kemphanen vinnig…

Soms is een vinnig woord een oude zin genoeg voor een stille lach. Maar woede onrust en pijn zijn ruim zijn deel ontredderen ons evenzeer. Dicht bij elkaar maar gescheiden door een muur van glas waarin geen poort, gaan hij en wij onzeker aarzelend, in onze eigen werelden voort.…

kronkel van roest op een bed van schilfers de denker draagt een moker op zak met een afgemeten slag brak hij Gods woord nauwkeurig op de derde tel ontwend aan kruisteken en gebed hij schuwt de bemoeizucht van de klerk die knielt voor het altaar van de orde als hij opduikt voor de spiegel met de barst herkent hij een geknakte held die vinnig…

Vinnig klonk zijn antwoord: "Ik ben Joost en reis de wereld rond." "Zo heet mijn zoontje ook." zei ik verbouwereerd, ook over de mij vertrouwde stem. Ik greep mijn zakdoek om mijn bedampte brillenglazen schoon te vegen.…

zij straalt zo vinnig. Rust wat bij die koele bron. Kom, melieve; zit wat verder Onder 't koele boomgeblaêrt; Daar is vreugd: een spelend herder Heeft er kinderen vergaêrd. Zie, de maaiers zelve slapen; En ge werkt als een slavin, Om wat aren op te rapen: Grote moeite, klein gewin. het kleine m e i s j e.…

U wilt begrijpelijk toegang In het hele stuk De muur en het behang Spannend liefst met veel geluk Gekend en belezen Wilt u die jukebox compact in de mail Ervaren en bewezen Voorlopig gedeeltelijk heel U leest wat u verstaat Oubollig of scherpzinnig Verdraaid opnieuw dezelfde plaat Liefdevol gevleugeld vinnig Soms zijn er lagen Noem…

klompjes Van klei waar hij geen vorm in kneden kon Het was toen dat het falen begon Een hond kan het vervolg al raden Hij reeg de fouten aaneen Tot een dof kralensnoer Het kon enkel zijn naam schaden Zoals hij daar misplaatst liep te pronken Een verdwaalde boer Waar enkel schele maagden naar lonken Gasten hield hij braaf buiten Hun vinnige…

Uw wilde wil die nooit en proefde ’t kwijnen* En willig wee*, dat innerlijke snijdt; Noch hoe dat die bekommeringen bijnen* Die knagen aan afwezens* taaie tijd; Noch ’t vinnig vuur der liefelijke lonken Die kroppen ’t hart met overvloed van vonken. Wanneer zal u eens lieve lust bevangen En geven aan die zinnen strak een bocht*?…

't Rusteloze vliegendom Gromt en glinstert al alom En beweegt zich vinnig Om het groene tonnetje Met het straalsgewijs zonnetje In elks midden innig. Even buigen ze als de last Van een stoere hommelgast In hun weelde wentelt, Maar zodra de grabbelpoot Gaat, bevracht met bijenbrood, Staan zij weer gekenteld.…

Maar eens is hem, 't was vinnig koud, In gure winterdagen, De kerk daarbij ondicht en oud, Een kou op 't hoofd geslagen: Eerst deed hem hals en keel zoo zeer; Toen viel het op zijn kiezen neer, En eindlijk op zijne oren; En wat men spuit, en hoe men papt, De man, die stout het orgel trapt, Heeft zijn gehoor verloren.…