Alle inzendingen over worstelen

De slaap is een schurftige bedelaar steeds minder vaak vindt hij de weg naar mijn deur bang als hij is van mijn grijnzende honden, zie ze snokken aan hun roestige ketting Ik nam een kijkje in mijn pakhuis van klein ongenoegen en groot verdriet haalde wat rag weg en zag wat kasten op een kier, de jaren '90 maakten goede sier.... en toen…

Spanning in mijn hoofd Ik maak me druk om alles, een dagelijkse strijd Ik voel me zo verdoofd Het is verspilling van mijn tijd Ik eet omdat mijn lichaam energie verbruikt Voor nutteloos getob Ik voel me als een roos die maar niet ontluikt Het is oorlog in mijn kop Ik heb een hekel aan teveel aandacht Richting mijn persoon Toch leef ik…

Soms worstelen we met het leven omdat het niet gaat zoals we willen we blijven hangen in frustratie en ongemak dat ons gevangen houdt en belanden we op een hellend vlak dan ligt een burn-out op de loer om dan weer in balans te komen is een hele toer Zie het dan in een ander perspectief laat de worsteling los lach en geniet van de kleine dingen…

ver terug in de tijd liet jij je brieven na zijn het impressies van jouw binnenruimte een onverwachte diepte in wie je eigenlijk was lees ik je waanzin het diepe litteken verzonken in je huid jij schreef de brieven wie ben jij dan het onmiskenbare handschrift zet aarzelingen in draf voor lange tijd maak ik jouw brieven zoek…

De afstamming van “worstelen” lijkt boeiend Men denkt aan “wrikken”,"wriessen",“wrau” of “wrist” Aan “wroeten” zelfs, al wordt dát weer betwist En daardoor leest zo’n uitleg erg vermoeiend Nou ja, ik weet nu wél dat bij dit woord Etymologisch ook geworstel hoort…

Leeg lijkt het leven om me heen Alsof niets er meer toe doet Zonder jou voel ik me zo alleen Maar toch weet ik dat het moet Jij hebt iets anders boven mij verkozen Iets dat meer bevrediging geeft Iets wat blijft, zonder tussenpozen Iets dat jou niet meer doet beseffen dat je leeft Hier kan ik niet meer tegen vechten Dit is iets wat ik nooit…

plotsklaps schiet mijn hand los ga ik kopje onder ten onder in totale chaos happend naar adem kom ik boven grijpend naar houvast rol ik ondersteboven troebel is het water waarin ik dreig te verdrinken gedachtes flitsen voorbij even laat ik me wegzinken opeens word ik opgetild als een veertje zo licht meegevoerd de tijd verstilt…

Goedemorgen intuïtie Leef mee vandaag Geef me ruimte Knaag niet aan mijn geweten Verdriet mij niet Stop de verstikking Ik ben mijn hersenen Jij mijn intuïtie Werk mee Koester me Alsjeblieft Jij bent mij Heb me lief.…

onmacht verscheurt maakt klein onzichtbaar het leed ondragelijk onuitputtelijk vechtend tegen de gevestigde orde die niet thuis geeft dralend wordt je zijn ontmanteld zodat het ieder ander ontgaat tot de stilte onhoudbaar is…

Ik kijk naar haar alsof ik van buiten naar binnen kijk voel dat het stroomt gelijk een waterval onophoudelijk blijkbaar zonder reden of toch baant ze zich (dapper) een weg door een bos dat almaar donkerder lijkt te worden…

er woedt 'n gevecht in mijn hoofd nu mijn hart in duizend stukken aan mijn voeten ligt hoe kan ik de onrust in mezelf blussen, begrijp je dan niet dat deze papieren vrede voor mij geen vrede is jullie gewoontes zijn mij vreemd ook al ben ik nu veilig brandt de strijd nog altijd binnenin…

Zo ploeg je voort in wind en regen door restanten van oude wervelstormen die zich willen laten horen en voelen zuigende modder waar doorheen je worstelt het vertraagt en houdt je steeds weer vast immer bang voor scherpe punten en de pijn die je met kwetsbare blote voeten riskeert zacht zand op een makkelijk pad onder een verwarmende zon…

Worstel en kruip ik onder de vleugels vandaan... Ga aan mijn eigen vlucht beginnen..…

waar het hart vol van is vindt de mond soms geen woorden ik worstel en schrijf boven de weg in taal weet ik te vinden het pad in het leven is een ander verhaal ik worstel en schrijf boven mijn gedachten in gedichten aan mekaar met mijn pen rijg ik de kralen van mijn leven tot een ketting aan elkaar…

sommige mensen worstelen zó met hun gewicht dat ze liever iets opvreten dan wat uitvreten…

ik worstel en geraak in een beenklem heerlijk jouw houdgreep tik nog even niet af…

Morgen weer een dag als deze nog niet is afgesloten worsteling met alles in mijn gedachten zullen ze morgen vrij zijn of zal ik wederom zeggen morgen weer een dag…

Onwillige woorden schrijf ik die net niet zeggen wat ik denk teveel denk ik streep woorden in de strijd één woordje meer of minder raakt aan de essentie één verkeerde letter… weg woord ben de weg kwijt…

Een slechte worstelaar uit Hoven Bleef toch maar in zichzelf geloven Hij trok naar Zeeland Met het idee, want Daar is ’t “Ik worstel en kom bóven”…

farmaco-protocol En is het de stilte die Mijn denken overneemt Alles overheersende stilte Geen geluid meer te horen Geen beeld meer te zien Oorverdovende stilte die Als laatste bewoner nog In deze bovenkamer woont En ik, mijn ik, - wat nog rest Van de mens die ooit zo Genoemd werd - die in totale Eenzaamheid achterblijft Gevoelloos, worstelend…

mijn woorden zwerven langs blinde muren ze mompelen tegen kasseien mijn woorden zijn gevallen losgeraakte stenen op een steile bergweg mijn woorden zijn de loden kogels voor een koud en niet ontbrandend hart met vuursteen kras ik stalen woorden in kristallen die onzichtbaar zijn voor het ongewapend oog…

Ik zoek ik zoek naar woorden naar woorden om zinnen te formeren zinnen om gedachten mee te dichten om gedichten te creëren gedachten onder woorden ik zoek Ik worstel ik worstel met de zinnen maar ik worstel en kom boven wanneer ik de zinnen overwin vormen de zinnen strofen waarmee ik mijzelf bezin Ik vorm ik vorm mijn gedachten een…

zo'n echt ouderwetse strandstoel je weet wel met houten raamwerk en een gestreept linnen loper de theatrale worsteling waarmee het uitklappen gepaard ging...…

Op de weg Naar mijzelf Ben ik mij aan het Los worstelen Van alles Wat mij verlamt En benauwd Op weg naar mijn zelf Op weg naar mijn vrijheid Op weg naar mijn zijn…

Vroeger toen mensen nog geloofden en ze hun ogen in godvruchtigheid opsloegen naar de hemel zagen ze me toevallig nog weleens op drie hoog in de vensterbank staan klaar voor de sprong die tijd is geweest Tegenwoordig amuseer ik me noodgedwongen maar liever met alle ellende die je krijgt voorgeschoteld als je de knop niet…

zo creëer ik eenzaamheid zei de kunstenaar en hij probeerde het beeld op te roepen in zijn worsteling weer boven te komen kwam hij tot niets…

Alleen... de dagen worden stil geen enkel geluid je zit weggezakt in je stoel en kijkt naar buiten. De mensen zijn bezig. Ze hebben zo'n haast. Alles moet vlug, gauw, gauw! Wie kijkt er naar jou. De radio doet hetzelfde, schreeuwerig en fel, met steeds die reclame ertussen. Misschien haalt iemand me wel. Steeds weer die hoop... maar…

Wat geuren met je doen: ze brengen terug wie je niet meer bent ze kussen wakker wat je niet meer kent: heel die drukte in je hoofd, heel het worstelen om zin.…

De worstelsport is niet Jacques Rogges hobby Dus wilde zijn bestuur daar wel van af Palaestra zon beledigd op een straf En Poetin startte snel een tegenlobby Het IOC, klassiek en puriteins Koos toch maar voor behoud van ‘Grieks-Romeins’…

Een kunstenaar lost de worsteling met zichzelf op in materie, letters of klanken. Versluierd zet hij zich in de verf. Kunst is zijn enig bindmiddel met geluk.…