Alle inzendingen over wroeten

wroet, verdoemde.…

nooit ruikt de grond zo vers als omgeruld in lente dat wil ik met mijn handen doen met zwarte nagelranden kom mij nu niet aan met een paar tuinhandschoenen hoe zou ik aarde voelen of wroeten in een perk achter mij, in huis zie ik opeens moddersporen nu ik uitgeraasd ben kijk ik naar een bed violen…

Goh, wat ben jij een flinke vent Geen relatie die lukken wil Geen vriendin die weet wie je bent Een getrouwde vrouw dan maar Dat valt te proberen Die weet wat een gezin is Die kan je waarschijnlijk de betekenis van binding wel leren Wat je kapot maakt en wat je verscheurt Daar denk je geen seconde aan Het is al gebeurd…

wurmend door de grond wroet puberpunkegeltje zich vlijmscherp een weg…

Jan van Gent spoelt aan Maden wroeten in z’n kop Kook hem in soda…

het krioelt ervan rood bruine soldaten die wroeten, nooit klagen hun koningin te dienen mits...vroege zonnestralen!…

Wreed wroet mij de tijd Bezorgt me een korrelend oog Klieft mijn huid zo droog Dit lichaam lijdt. Hiertegen helpt geen chirurg Ik neem nog maar een Beerenburg.…

Kijkend naar de sneeuw wroet ik mij eronder hoop dat de stilte mijn verdriet doorbreekt als de zon de kou doet smelten neemt het water mijn gedachten mee.…

Boerend blubber moederschoot ademloos het riet de boot naar de bodem naakte voeten langs het spiegelglad karkas tot mijn tenen wroeten deze bel geef ik een naam want wie benoemd is mag bestaan ja ik weet het is maar even dan pats weg net als het leven.…

De varkens wroeten ronkend in de hof. Maar bergen, blauw en ver verheven, eisen Mijn aandacht op, die stijgt uit stank en stof.…

vraag niet aan de bomen of zij leven van de wind water in overvloed en grond om te aarden zij zullen lichtjes buigend hun zaden dragen en zacht fluisteren dat alleen mensen wroeten in diepere lagen naar het hoe en waarom…

Mijn dochter spreekt konijnenbont is deze winter in de mode maar vermijdt het zelfs in je laarzen ze worden levend afgestroopt om kwaliteit te bewaren Ik knik en voel het in mijn maag misselijk wroet mijn laars en denk de mode is fucking dwaas…

Kierkegaard: Ik ben een vork en zal jou steken Mulisch: Ik lepel soep het liefste met een vork Kafka: Ik wil het mes wezen dat in je wroet Ik dekte mijn tafel voor vier twee vorken een mes en een stier ---------------------------- uit: 'Dooier op drift', 2012.…

sinds piet zijn hart verloren heeft aan bieke van de bakker, zit hij nooit meer op hete kolen, piet ligt 's nachts nooit meer alleen in bed wakker te zuchten en te woelen, maar wroet zich nu te pletter naast bieke bij de oven.…

Zware leegte Wroet in mij De stilte knaagt In mijn verleden Ik wil het wissen Laat mij zijn wie ik was Voor ik werd tot wie ik ben Vervormd tot Iemand zonder verleden Omdat de pijn te hevig is Om te benoemen Of zelfs te voelen Werp me in de toekomst Alsof ik van nul terug Kan beginnen Gun me de illusie Van de hoop op Iets beters…

zwarte aarde onder mijn nagels van het wroeten in de grond tuinieren zou gelukkig maken dus steek ik het onkruid uit en tracht er vrolijk bij te fluiten maar nog danst mijn deuntje niet wortels wieden in de rijke klei bevestigt wat mij steeds verdriet dat het spruitje aan de onderkant opgroeit met een schoffelangst…

binnen de ommuring van onwillige taal wroet ik in weerbarstige witte aarde het andere ik schudt het hoofd handen op de rug gebonden het roept: ik zeg toch niks! als een gevleugeld woord het papier verblindt binnen deze ommuring moet ik spreken temidden van al dat zwijgende wit…

Dan ga ik weer zoekende wroeten In mijnen van ruimte en tijd; Ik vrees dat van ’t eindlijk begroeten Dier reinheid de dóód mij scheidt.…

Toch eens in de geschiedenis wroeten…

De afstamming van “worstelen” lijkt boeiend Men denkt aan “wrikken”,"wriessen",“wrau” of “wrist” Aan “wroeten” zelfs, al wordt dát weer betwist En daardoor leest zo’n uitleg erg vermoeiend Nou ja, ik weet nu wél dat bij dit woord Etymologisch ook geworstel hoort…

De winter keert weer op zijn natte schreden Ik had flink met mijn laarzen moeten wroeten Toen plots een paarse zee lag aan mijn voeten Na één dag zon...zo lang lijkt het geleden Mijn kap en poncho kwamen goed van pas Geen sneeuw, maar regenruis in 't struikgewas…

Ik zak in mezelf in het ongemak van binnen diep weggestopt Morrelend en gravend onder de liefde voor jou Nog steeds zo stop ik het weg Blijft wroeten kom hier naar boven in de late avondzon in de nacht in de morgen in de volle dag Ga onder in de rivier naar het grote water Los op in de chaos van het alles…

laat ons de mode negeren en laat ons graven en wroeten naar handen en voeten naar botten, troost en vredespijpen laat ons laten we laat god wat is het laat…

het varken roept het uit ze zwaaien met vaandels aan de rand van het woud dikke bomen schroeien zich aan schallend koper het wroet, het niest, is opgewonden en bezorgd eikels zijn het eikels zijn het die vallen en aangevreten om hem heen vallen, slechts ruw vlees zal hun deel zijn geeft zich over aan honden terwijl de rest het hazenpad…

Wee bepakte en bezakte die nog in mijn zaken wroet ik leef aan de oppervlakte van een explosief gemoed wie lome lompheid demonstreert in mijn kast van porselein bekomt van mij vrij onverveerd een fantoom van eigen pijn dump geen ballast in het duister van mijn immer jagend zwerk het zijn kussen die ik kluister, afgedrukt in aardewerk.…

met lege handen graaf ik kuilen in mijn achterland tracht mij bloot te leggen waar ik ben gestrand een vrouw met eigen denken innerlijke kracht die zichzelf verpandde met alles in haar macht gedreven door hormonen en wat er werd verwacht wroet met gezouten vingers in haar vertrapte hoop vergleden zandkastelen waaruit mijn ik weg…

Mijn bevinding met je graf wroet rond in je geboren zijn spreek de morgen tegen verzacht je koude wang keer haar naar de mijne houdt schuil wat zich kan verliezen het zien kent geen oogopslag maar koerst met een geheime ladder naar beneden reikend tot de wortelmond zwanenzang ritmisch sterft door verstikking mijn eigen naam verstomt.…

gretig begin ik met wroeten de tuin wordt weer geschoond elk jaar weer die overmoed met opgestroopte mouwen na enkele meters onkruid daver ik niet meer zo snel het tempo zakt nu per minuut de bank lokt in de zon al kreunt mijn rug, knikt mijn knie ik hou intens van groen geploeter…

moeder kolft het warme melk en geeft de kat te drinken smeert wat zalf in de tepelkloven en heeft geleerd om in God te geloven zij schreit ter wille van de klok terwijl vader staat te wroeten in de aarde van zijn laatste tuin draagt zij haar dode kind naar het raam en noemt zachtjes zijn nieuwe naam…

langs de rand van het park schijnt de zon, gebroken door takken, schitterend de nevel zilveren snelwegen tussen de bomen, waar elfen dansen in het ochtendlicht en kleine wezens met puntmutsjes wroeten in de aarde op weg naar mijn werk fiets ik door een sprookje zijdelings zie ik stuurse auto's, koninkrijken zonder doel…