Alle inzendingen over zalf

Is dat een helende zalf? vraagt zij mij terug. Jazeker, zeg ik stoïcijns. Seneca is ook zalf. Zalf voor onze ziel.…

wordt zal er dan iets kostbaars in ons breken iets van hoge waarde niet iets wat je wel missen kan maar wat je alles kost wat je uit handen wil geven want ere wie ere toe komt bij jou en mij moet iets gebroken worden dan pas ruik je die geur van eerbied overal merkbaar waar mensen het kostbare kunnen breken jouw ziel is die zalf…

Als zachte kindervingertjes voorzichtig strelend zalf smeren op oma’s zere knie haar oogkes troostten ben je zo gevallen……. ja dan kan oma alleen maar zeggen nu nog een kus en het is over fluister ik mijn spierpijn maar onhoorbaar in de wind…

De geuren van mijn Zoete elf lieveling Van Carpe diem En Dolce far niente Anaqua Màrmel en Dimethicóne Cetearýl alcohol Ethylkitýl Glycerýl Stearáte Prúnus Amýgdalus oil Ze zitten er allemaal Stuk voor stuk in De geuren van mijn Zoete elf lieveling Ook Butylphenýl en Methýlpropional En Citronellól Emilýn Irmahexýl Ascorbýl…

Zie hoe hij als nieuw wereldburger kraaide Gezalfd van donzen kruin tot kleine teen Met in zijn mond een plastic fop als speen Nu is 't de zalf van God die hem omwaaide Onzichtbaar één in een mystiek verbond God save the king! zong men, als uit één mond…

omdat jij onderweg niets tegen gewerkt krijgt in taal krijgshaftig is moed en de roem komt nooit aan is de zee in je oren leugens en zalf praat de nacht wakker als de muziek eindigt gaan wij verder weg in zuid mijn heren dames de hel of hemel roept leef…

ik ben een strenge vorst als een striemende hagel scherpe kantjes op een harde schaal leef gehard met graniet voorkomen wacht gewoon tot ik compleet verstaal van dag tot dag gisteren verliep met de wijzers voorbij verleden vergeelt toch, soms, misschien bij wijze van is er de roestige drang naar zalf die breuken heelt…

moeder kolft het warme melk en geeft de kat te drinken smeert wat zalf in de tepelkloven en heeft geleerd om in God te geloven zij schreit ter wille van de klok terwijl vader staat te wroeten in de aarde van zijn laatste tuin draagt zij haar dode kind naar het raam en noemt zachtjes zijn nieuwe naam…

toen je werd geboren groeide om jou een laag van spiegelglas waarin je zocht, naar wie je was want iemand had je innerlijk ontnomen de pijn naar binnen toe geslagen we drukken knuffeldieren door de kieren zalf en lentegeuren maar het verzacht niet diep in jezelf, vond jij ze zijn er, in je bloed tranen met een rode gloed iemand zong een…

mijn wreef ligt open de huid is stuk vocht loopt eruit ik kan slechts hopen op betere tijden gebruik nu een doekje voor het bloeden laat er niet in snijden smeer regelmatig zalf leg een gaaskompres knip stukjes leukoplast geloof half en half dat Balkenendes voet tegen wil en geweten mistroostig doeltreffend mijn wreef beïnvloedt…

De bloemen geuren jou en ik zalf mijn zinnen met zonnebrandolie glimmen spieren luid. De zondagse kermis blijft vandaag binnen. Ik zoen aan je lippen en lach om vrolijkheid. Het Hollandse zeeklimaat gaat naar de knoppen we springen een voor een en nu voorgoed open.…

terwijl haar warme handen zijn koude ziel beroeren en woorden als een zalf zijn hartenpijn verzacht verliest hij zijn geloof in god en zijn bestemming omdat hij de beproeving zo lief niet had verwacht terwijl zijn zachte stem haar ogen laten tranen en als een medicijn de weg zoekt naar haar hart verliest zij al haar angst voor duivel…

Kind van de zon iedereen opzij hier kom je voorbij diep is de gong vang m'n woorden bewaker als 'n sidderaal onder spanning ze is 'n mythologische druppel water De reis begint pas na de landing Treurvogel zoen de nacht blijf feiten veranderen het ritme lacht verlicht zalf kan je veranderen…

de bomen waaien niet dat doet de wind een vrouw is zwanger want een man baart geen kind en liefde beschrijf je niet dat moet je ervaren het liefst kus je zoveel je mond vol met blaren je huid zacht zoals je huid want waarom vol met zalf?…

Mensen ook niet, hooguit in een mooie rode appel Honden bijten wel, "niet allemaal" Alleen de valse honden die scheuren het vel van je botten Dazen die bijten ook Ik denk aan de tijd dat ik voer in een bootje Op een meertje over de larven van goudoogdazen Met een zonnehoed De bult en het bloed op mijn rechterarm En aan de kruik met zalf…

Bij het aansnijden van het gouden kalf vloeit bloed, door de scherven van de glazen stal en uit de snede van moraal vloeit zalf voor het bloeden, veel gebeden, weinig geleden om zich te hoeden voor de val, daar weer in trappen, onterecht ?…

wereld voor afgunstige ogen en onhoudbare begeerte om aan den lijve mijzelf als nieuw opnieuw te ontdekken Mijn dag en nacht duren langer dan een mensenjaar van de jongens en de mannen die hun schilden rijgen aan de snoeren van mijn jurk die openvalt, mijn schoonheid toont en laat betasten om de geurende lente van hun schuimende zalf…

Ik bezoek Epidauros voor de tempel en betaal aan de poort de kosten Hier geneest de vader van Gezondheid, een slang eet uit de schaal in haar hand Ik krijg een stoel in de hof en een beker kruidendrank Half slapend zie ik een slang uit de tempel komen Ik voel haar aan mijn teen likken, maar ik droom van een jongeman die zacht zalf…

als pleisters op mijn wonden lagen jouw handen op mijn hart waar ze feilloos knopen vonden die je geduldig hebt ontward als zalf werkten jouw ogen op mijn zo rusteloze ziel en je woorden, afgewogen voorkwamen dat ik telkens viel als kompressen kusten jouw lippen al mijn pijnen weg en meer ik liet de warmte binnenglippen verzachtend al…

fontijn van zalf op mijn hardnekkige wonden de rode draad gevonden heel paard half weke dagen bleek en doorschijnend wit en schrijnend knorrende magen waar bevindt zich de lans? om eens fris uit te halen naar de banalen waarom is er eigenlijk geen schijn van kans?…

ik zalf je met fijne woordjes waarmee jij vroeger bij ons meisje, van die rode vlechtjes draaide ik weet nog, aan het eind een flinke krul en zij met haar bleek gezichtje kende de wereld al beter dan dat we beide dachten maar jij, die me nu verzorgt me troost op het bed dat stil van woorden maar druk van gedachten zich uit met kleine…

De woorden vloeien uit mijn pen van honingzoet tot bitterzuur taal is machtig woorden vaak heel krachtig De woorden vloeien uit mijn pen van ongevoelig tot overgevoelig taal doet alles voelen woorden die zeggen wat we bedoelen De woorden vloeien uit mijn pen van streelzacht tot keihard taal als nieuwe stiel woorden als zalf voor de ziel…

naald door de zoom die ik heb stuk getrapt, maar het is het geruis van jouw reeds gestold hart dat de Beethoven in mij dirigeert de zwaartekracht waarmee jij me componeerde gaf mij moed en liet de lente zien als een vaal muziekstuk op papier nu maart haar klanken melodieus al tot na zessen laat horen, hoereert mijn bestaan tot stof en zalf…

Zalf jij de woorden die mijn lippen nooit verlaten. Soms geef je me de tijd, ben jij de klok waar wijzers ontbreken. Wijzers breken waardigheid, zeg je. Soms schenk je me je borsten die de mooiste zijn en je lacht als ik zeg dat ze een plaatsje waard zijn op de Werelderfgoedlijst.…

O, hoogste macht, geef u dierbaren de kracht, die zij nodig hebben bij nacht en ontij uw schoonheid aanbidden wij, zalf uw gedienden, ook als zij het niet verdienden, laat uw goedheid spreken, aan de onnozele leken, leidt ons verder, wees onze gids en herder, verdelg het kwade, geen woorden maar daden, wij spelen…

Ontelbare gaten van tig tatoeages Opperhuid helemaal, lederhuid half Permeabel, niets helpt tegen jeuk, zelfs geen zalf Wie mooi wil zijn lijdt, zonder oliemassages Wie sieren zijn torso, z'n rug en z'n armen Zijn 't dagpauwoogvlinders ontwaakt in de nacht Of papillontjoems waar hij stiekem naar smacht Als koudvuur dat zijn blanke pit moet…

de straat ze kijkt me aan en lacht me toe geknakt toch kleurig levensmoe een kind dat door de branding waadt wordt naakte vrouw die lustig baadt Jaren later aan de kust zie ik haar liggen in het zand een beetje eenzaam aan de rand de blik een weinig uitgeblust gegrepen door serene rust Voegt zij de woorden tot de daad en smeert wat zalf…

hoe zal het lachen mij vergaan wanneer ik maatstaven doormidden breek en de geïnfecteerde breuklijn zalf met achtergebleven passie en liefde zal ik voorbij de bevroren stand waar de maan haar licht extra vergroot belicht over de stoffige en pluizige momenten het droomdenken anders gaan zien of schreeuwt het verlangen in mij als huilkind…

Het voelde even aan alsof ik half haar vinden, grijpen kon, wie het ook zij, Wellicht een heilige wier glorie als een zalf Insmeert die zij mint, of slechts een deel van mij, Of iets dat door het onbegrijpelijke goed Gemaakt wordt voor zichzelf uit vlees en bloed. John Masefield (1878-1967), 'Sonnet'. vert.…

kniediep in drijfzand haak ik naar de steiger van jouw enkel je verdunt het helend zaad van venkel in water blus de schilfers op mijn lip zalf de kloven in mijn strot stip mijn fouten met vetrood aan de dennenhouten mast van ons zeilschip splijt door de schicht, het twistziek tumult een ontlading die wortelt in wervels van lood de jichtknobbel…