Alle inzendingen, met trefwoord dichter

Was ik maar dichter Dichter bij jou Was ik maar dichter Dan kon ik dichter zijn Bij jou…

Nu sluit hij zich af van haar thuis voelt zich dit weekend een dakloze zwerver Ziel zonder huis onder zijn arm redeloos radeloos twenty four seven Kan een bohemien zijn hart verlichten beter, dan schuilen in zijn gedichten  Ziel zonder soulmate lichaam en geest waren te lang van haar weg geweest Is hij een schim een donkre…

noem mij dichter en ik kom nader...…

I De Harlinger stoomboot schommelt Over de Zuiderzee Van Stavoren naar Enkhuizen. Een dichter schommelt mee. Kwijnend rust op de verschansing De zangrige elleboog. Glazig staart naar Friesland Het bleekblauw poëtenoog. Soms is 't of een klaaglied De schampre lippen ontstijgt. De hofmeester denkt, dat mijnheer dan Een aanval van…

’t Is met de verzen van de dichter Als met zijn huis, dat ge in wilt spiên: Al schijnt de zon, al blinkt het licht er, Kunt ge in ’t voorbijgaan weinig zien. Ge ziet van buiten door ’t gordijntje, Zo tussen hor en valgordijn, Van ieder voorwerp slechts een schijntje, Een onbepaalde schemerschijn! Leest gij zijn verzen zo eens even, Zo tussen…

Onzichtbaar zijn in de berg van middelmatigheid En toch die bijna sacrosancte drang dichter te zijn De onbenoembare dingen willen vangen in een dodelijke strik Zwarte merktekens krassen op muren van beton Een Medka getekend tussen de werelden De liefde blijven oefenen met potlood en een beetje gum Droeve woorden dopen in…

De oude dichter struikelt over zijn woorden ze hebben niet meer de betekenis van toen ze een weg naar een waarheid vonden liefhebben, beminnen, houden van het gevoel is nu anders geworden woorden hebben hun volgorde verloren de ouder dichter stottert wanneer hij over stoere brandweermannen droomt die een binnenbrand komen blussen verlangens…

Poëzie is, voor mij althans, niet het vermoeid, roerdompig droevig geroep om de gemiste kans. Het is meer iets van op klompen lopen, knarsen op het grint. Wie dit vindt zal niet mee kunnen komen met lome en oude symbolen: de bleke maan voor 't bleke lief is eerder week dan apocrief. Meer dan op 't volkje dat betreurt en klankrijk zeurt…

Een roos ontluikend en een druif die berst, In zwellende aar de volle korrels gerst, Van sparren ’t hars, die traan uit overdaad, Een vogelgorgel waar het lied in slaat, Dit dringen voelt de dichter zich verwant, Daar ’t wordend wonder, dat hém stuwt en spant, Ook tuinen bloemen zijn en glanzend fruit, Blank brood en wierook en een blij…

Laatst ontwaarde men in 't hoge noorden Een geval van lantefanterij Was 't een plantagezwerver, een nomade Danwel een doorgedraaide bohémien? Hij deed niet aan halfnaakte waderij In parkvijvers van het noorderplantsoen 't Was ook geen losgeslagen dwalerij In 't centrum van de knusse oude stad Waar allengs verder aan de horizon…

Als nieuw geboren leven in het ochtendlicht Begint met stralend glanzen aan d’ horizon Terwijl in bomen vogelzang gedempt begon Ontwaakt in mij een ware drang tot nieuw gedicht De wereld opent traag de ogen na de nacht En kleed in vele kleuren bloemen, bos en veld Verblind door schoonheid staat ieder mens versteld Bewondert heel de aarde om…

Dichter die uw laatste vragen Stellen zult wanneer gij sterft, Antwoord zonder zelfbehagen Welk een leed uw geest doorkerft Dat gij nooit tevree kunt zwijgen - Of ge uit iedre schemering Bleke maan van angst ziet stijgen Die uw mond tot klachten dwing'. "Bleke maan niet, maar het weten Dat mij, reizende in de nacht, 's Morgens weer…

Spanje, Torremolinos, zondag 1 januari 2023, zon, 20 graden. Beste mensen, landgenoten, Europeanen, Wereldburgers, Ik zou zeggen maak er weer wat van, van 2023 Laat af en toe 2022 nog eens stevig op u, jou inwerken wat mij deed leiden naar: ‘De kleren maken de man’ De kleren maken Jan, dus Ik heb een nieuw pak gekocht in Spanje,…

Gelijk een spelend kind, in zoete waan, Haar pop aan 't liefdevolle hartje drukt, Van 't zielloos mondje menig kusje plukt En meent haar kindjes hart te voelen slaan, Het vlassen haar met bloem en lintje smukt, De kleertjes aantrekt, die zo mooi haar staan, De wassen wang, wier rooskleur haar verrukt, Warm streelt - de verf hangt lipje en vinger…

De vogels in het stedelijk luchtruim schrijven een winterbrief aan de mensen in de straten. Cirkelend op het witte blad van de hemel zijn zij hun eigen letters, veren en kraakbeen. Al hun zinnen beginnen met uitroeptekens. De taal der vogels is vol gevleugelde woorden. Weinigen kunnen hun kraaienpoten lezen. Weinigen worden wijs uit hun…

Winter nadert. Ik voel het aan de lucht En aan de woorden die ik schrijf. Alles wordt klaarder: de straat Is tot aan zijn eind te zien. De woorden Hebben geen eind. Ik ben dichter Bij de waarheid in december Dan in juli. Ik ben dichter Bij de gratie van de kalender, lijkt het Soms wel. Toch, de woorden niet, de steden Nemen hun…

als de dichter sterft dwarrelen er woorden uit de bomen en huppelen kwatrijnen jamben en alexandrijnen dartelend voorbij en daar wat verderop bloeien verzen, rijm en strofen op de hoge wei maar de dichter is niet meer zijn pen is nu verstild en de wereld een beetje mooier weer zo is het goed zo had hij ’t zelf gewild…

Verteert! dicteert de zelfbenoemde dichter zijn perplexe publiek Opdat ik u ongevraagd meer en meer ijdele spinsels dwangvoeder & de ziedende dichter wierp een misprijzende blik op zijn ondankbare toehoorders op de wachtenden in het tramhok lethargisch bijeen als lusteloos vee…

Een grote dichter word ik nimmer, ‘k Gevoele dit maar al te wel; Want zing ik, ‘t geldt mijn dorpje immer En ‘t een of ander beuzelspel. Ginds zie ik gras en biezen groenen Langs ‘t vlietje slechts in ‘t dorp gekend, Daar loop ik in mijn kinderschoenen, En ‘t dorpje schijnt me zonder end. Ik hoef daar naar geen lied te zoeken, Daar klinken…

Zonder houvast leidt de dichter de pen rolt van tafel op een woordtapijt In tijdloos licht wacht de taal op een teken van de schrijver schuift met vaste hand gesmoorde woorden terzijde in de ronkende schaduw van het geschrift…

Geef mij de regen een zomerregen waar ik nat kan worden liggend in het gras Laat mij wachten op de regen van de ochtend tot de avond Ik zal wachten als de bladeren van bloemen waarin ik de samenhang kan zijn met alles een ontkiemen een belofte voor de volgende dag Dan zal ik drinken van het water Dan zal ik dichter bij de aarde…

Mijn hand, der spâ verzwaard, heeft 't winter-zwijn gekeeld; de toeë stal geurt zoel en zerp van zwoele vachten; geschuurd de lome last der laatste zomer-vrachten, rust thans mijn naarstig hoofd ter moede vinger-eelt. Geen nijvre zorge meer die zweeg, of zwoegde, of lachte; geen kommer die mijn dage' in hope of deemoed deelt: het duister-wijs…

Mensen zijn dichters, hun halve zinnen scheppen -- nieuwe verbanden.…

bijna alles kun je in woorden vangen de een kan dat beter dan de ander toch blijken er gevoelens te teer en fijn wat ook ik niet verander maar als men nou de koppen eens bij elkander ging steken en elkaar in denken helpen dan zouden ze in enkele woorden te omschrijven zijn dan zou ze snel zijn geweken die overvloed aan gedichten over…

een land zonder dichters heeft geen eenheid is geen land heeft geen eigen ziel is nergens tegen bestand zelfs woeste Noormannen en rusteloze nomaden legden vast wat hun al of niet beviel verbeeldden dit met hun handen dichters leggen vast wat ze voelen zien en zagen wat ze denken en dachten ook al in lang verstreken dagen waar ze…

Een klerk herkent men aan zijn hand, Een koning aan zijn beeldenaar, Een vingerafdruk wijst, wat kant Men zoeken moet naar stokebrand, Bankrover, dief of moordenaar. Doch wie de dichter kennen wil Moet raden wat verborgen pijn Hem zo geduldig en zo stil Doet buigen voor de vreemde gril Der woorden, die zijn dienaars zijn, Geen rijmkracht…

Ja, zonder avontuur duurt leven korter, doe liever dus als d’ held van dit sonnet: gebruik de pen zo vaardig als de bat. Uw aandacht graag voor alleskunner Gorter Als cricketer volvoerd’ hij ’t e.e.a.: hij bowlde overhands en zette trend en metselde voor Run het fundament, daarna werd Run rap Rap en later Vra Binst winterstop blies hij zijn…

Ik schrijf deez’ verze’ uit liefde tot de gele Papieren met de kreuken glad-gestreken. De inkt vloeit, de pen haakt, harige vezels breken Af in het split en vlekken vegen vele. Daarom mijn hand die zo zwaar leit tot hele Lichte trekjes dresseer ‘k en ’t licht geteken Oefent de geest tot een licht uitgereken Van woorde’, ook niet àl te ijl,…

nooit meer echt niets altijd wel iets het denken aan kan, zal nooit weggaan dromen, blijven dromen tot werkelijkheid laten komen doen wat kan en mag met een traan, of een lach woorden van een dichter maken het leven lichter houden van zo mooi beschreven dicht, heel dichtbij dat vers leven…

Hoe vroeg in de morgen aandacht wordt gevestigd op een ongekend stukje poëzie in kleuren en letters verenigd op hetzelfde moment ontwaakt een nieuwe lucht waar allerlei vaalwitte tinten en tonen nog een poos blijven hangen. Het is een of ander mijmering die mijn breekbare-en-kwetsbare in beroering en vervoering brengt tezelfdertijd leest ze…