In wit winterse dromen
zag ik jouw ziel vertrekken
naar een onmetelijk duister
met licht van lente in zicht
en in bladvallende herfst
verloor ik mijn dromen
die niet langer zomerden
in mijn somber gedicht
ik had niet gedacht
dat het mij zo zou treffen
jouw sterven in verloren liefde
een stille duisternis
in mijn vergeten verleden…
De waterkant, met spiegel van de zomer
bood weinig soelaas tegen de innerlijke onrust
die zomermiddag op het adolescentenkamp
voelde ik de heimwee dieper dan ooit
naar het land waar ik geboren was
als klein kind verkocht aan Hollanders
maar door ‘t Indische bloed in mijn aders
stroomde rivieren van weemoed
voeren zielenboten tegen de wind…
Ieder vergeten moment
laat een spoor achter
woorden die je terugvind
zijn zinvol ondertiteld
door de tijd geschreven
met kleurrijke fantasie-inkt
omdat jouw verlatenheid
in de nacht zich verspreidde
uit een lang en ver verleden
blijven jouw voetsporen zichtbaar
in de herinnering van jouw dromen.…
Deze tocht door de duisternacht
voert langs vreemde gewoontes
mijn voetafdrukken mijden
het woordenballet, dat je voor me uitlegt
alsof mijn wichelroede niet deugt
in deze danszalen van vreugde
is de liefde slechts een schaduw
die met je mee danst
op de muziek van schimmen
die trommelen voor vrede
omdat de dood nog ver weg lijkt
en soms…