Hoe snerpend knarst de schaduw,
En kwijnt het wit weg,
Zo ver als de reis kort is,
Zo diep is het gapende gat,
Waarin leegte leegte opvult galmend in het niets,
Aan haken hangen ogen,
En in de starre stilte gaan zij voorbij,
Wie zou nu durven geloven,
Dat hij daar later zat.…
Los willen staan van de massa, de gevestigde orde,
Is het streven naar een beeld,
Dat tegelijk je gehele spontaniteit steelt,
Het oneindige noodlottige zwart dat je te wachten staat,
Is iets waar geen wil of vrijheid op inslaat,
Daarom geven gedrevenheid en ambitie de schoonheid aan,
Die nut geeft aan het vervolmaken van ons bestaan…
Als een schijnende zon,
Waar de regen schuin neerdraalt,
Elke keuze is beslissend,
Of je door de waas van ondoorzichtigheid,
De juiste waarheid werkelijk achterhaalt .…