19 resultaten.
grijs
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 112 Statig ritme, grijze mist
Waar dromen worden uitgewist
Waar we gevangen, met zijn allen
Tevreden van ons voetstuk vallen
Terwijl we sputterend toegeven
Dat dit het is, dit is het leven.…
alleen
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 352 De lucht is dik,
verstikt mijn adem.
Een mistgordijn blokkeert mijn blik
het vergezicht wordt mij onttrokken,
de ander is er niet, slechts ik.…
pas op mijn plaats
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 161 Soms sta ik even stil.
Gewoon, om om me heen te kijken,
om het geraas de baas te blijven,
mijn medemens te hand te reiken
en niet te worden meegevoerd,
in die zelf opgelegde snelheid
in al die haast en al die felheid
soms pas even op mijn plaats.
Dan denk ik na.
Ik zie mijn medemensen knokken,
ik zie ze omgaan met hun brokken.
Hun overweldigend…
vrij in gevangenschap
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 160 Mijn fantasie maakt overuren
een ratelend orakel.
Soms schaterlach ik van plezier
en zie ik geen obstakel.
Maar meestal ben ik ingekaderd
begeef mij dan binnen grenzen.
Dan blijft die stoomwolk in mijn hoofd
verborgen voor de mensen.…
Gelukkig maar!
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 256 Gelukkig maar,
geen allochtoon,
de brokken automobilist,
of erger nog,
zo'n rare moslim,
zo'n vreemdeling,
zo'n extremist.
Geen koren op de Wilders-molen,
geen voer voor wolven in het bos,
geen brandstof voor de haatmachine,
beroering, in plaats van gehos.
"Gewoon" een Hollander als dader,
verbijstering, "Hoe kan dat nou?"
Is het nu…
De overpeinzing
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 132 Regen, kou en duisternis.
Een enkel licht, een ritseling.
Voorzichtig fluiten van een vogel,
toch is er stilte.
Betonnen warmte,
massieve geborgenheid.
Gekrioel geleid in goede banen,
groet of glimlach, vluchtig doel.
Zovelen bij elkaar gepropt,
een concentratie van talenten.
Zoveel dat je wordt opgeslokt,
het hoofd omhoog en boven water…
dreiging
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 199 Er hangt een dreiging in de lucht,
een diepe zucht, blik naar de hemel,
alsof we wachten op de schemer,
of scheuring van ons warm cocon.
We leven door en maken plannen,
toch zijn we onderhuids gespannen
en voelen we de tijdsgeest drukken,
die scheurt ons fundament aan stukken.
Er sluipt een angst door het gewelf,
een vage vrees die maakt…
ik rust in vrede
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 172 Het mysterie van het leven,
een cliche gedrenkt in woorden,
uitgekauwd tot in oneindig,
toch steeds weer pakkend.
Ik snak naar begrip en wetenschap,
gevoelsmatig neem ik afscheid,
neem 'sapiens' met korrels zout,
nietig,
niet verdrietig.
Ik rust in vrede.…
de verte
hartenkreet
4.0 met 3 stemmen 294 Dichte mist als een wollige deken,
beschermende bedekking,
maar de onbekende verte verschuilt zich,
laat zich niet kennen,
verborgen, maar toch aanwezig.
Als een dreiging, onbestemd,
of een onvervulde belofte...
De verste verte,
haar kop naar beneden, haar kont omhoog,
spieren gespannen, loerend,
klaar om onbezorgdheid af te straffen,
om…
ik spits mijn oren
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 188 Reikhalzend als een toren,
spits ik mijn oren
en vang gefluister,
als ik luister.
Duizenden stemmen,
een geheel.
Een symfonie van gekrakeel.
Dit is ons collectief geweten,
opdat we niet zullen vergeten,
wat was en wat er komen gaat,
ik sta paraat.…
de wereld
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 161 Op zoek naar een glimlach,
een vriendelijke blik,
de oppervlakte doorgeprikt.
Ontwapening
de wereld is mijn deelgenoot,
geen vluchtig vertier,
maar een eeuwige kompaan,
mijn mentor en minnares,
stressvol en ontspannend.
Mijn podium…
reikhalzend kijk ik uit
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 174 Soms voel ik mij een lenteblad,
dat zich brutaal laat beschijnen,
vroegtijdig,
een pionier of een verkenner,
kwetsbaar, dat wel.
Een nachtvorst of een forse windvlaag,
abrupt een einde.
Toch ben ik sterk, trotseer de wereld,
en laat de wind mij zacht bespelen,
zuig de regen gulzig op,
verrukt over mijn jonge leven.
Reikhalzend naar een…
het slagveld
netgedicht
2.0 met 8 stemmen 386 Het groene maisveld,
rank en wuivend,
gulzig reikend naar de zon.
Zo onbevangen,
omarmend en vergroeid.
Dienaren bestuurd op afstand,
als brandstof voor een raderwerk.
Voer voor vee of voor kanonnen,
eeuwig vervangbaar.
Als in een cyclus,
gevangen in een repetitie.
Dodelijk, zonder pardon.
Als knop gebroken, onvolkomen,
bediendes van…
De vroege ochtend in de stad
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 1.716 Regen, kou en duisternis
Een enkel licht, een ritseling
Voorzichtig fluiten van een vogel
toch is er stilte
Betonnen warmte,
gemetselde geborgenheid
krioel geleid, in goede banen
De ander als gezelligheid
een groet of glimlach,
vluchtig.
Zovelen bij elkaar gepropt,
een concentratie van talenten
zoveel dat je wordt opgeslokt
Het hoofd…
klein
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 162 Het is zo fijn je klein te voelen
een zandkorrel in de woestijn
een stofje dansend op een windvlaag
om er zo-wel als niet te zijn…
kindsoldaat
netgedicht
4.0 met 27 stemmen 851 Geweld als permanente staat
de kindertijd ontnomen
't wapen,
verlengstuk van emotie
de dood,
ultieme consequentie
van een leven zonder hoop.
Van binnen leeg en koud bevroren,
waar moed iets fatalistisch heeft
waar dromen lang al zijn verloren
en met kogels zijn doorzeefd
Karaktertrekken uitgewist,
als sporen na een regenbui
Een radertje…
krachten
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 244 Krioelend zoeken wij connecties
geinspireerd door imperfecties
voortgedreven in ons leven
door een onbepaald soort streven
verwonderd zwerven soms gedachten
zonder richting, onbestemd
vrijgekomen krachten werken vormend, ongeremd
ingeklemd of vrijgevochten
stoeiend met een ideaal
torenhoge aspiraties
zwijgend maak ik toch kabaal.…
overleving?
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 373 de balans tussen dromen en leven
is soms voor even
wazig en zelfs onbepaald
zou de last van contemplatie
ook wegen op een simpel wezen?
Zijn de rede en reflectie
middelen tot overleven?
Nemen zij ons bij de hand?
Is afstomping soms een zegen?
Voor ons strijdende geweten
we kunnen er soms niet meer tegen
we vallen van ons evenwicht…
hoop
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 497 wat een pracht
om een zacht
benepen stem
zo ad rem
zich uit te horen spreken
moed is een flakkering van hoop
een stap naar voren
als het kaf en het koren
worden gescheiden
en bescheiden stemmen oprijzen
onderdrukkers merken tot hun afgrijzen
dat zij niet langer sterker zijn
dat de teugels hun ontglippen
de wereld op zijn kop gezet
en…