sterren komen sterren gaan
de liedjeszanger is gestorven
bewondering is verworven
de zachtmoedige slapen gegaan
Mia heeft het licht gezien
rockend door het leven
vrouw en kind achtergebleven
hun verdriet verzacht misschien
niemand gaat verloren
herinnering verlengt het leven
in zijn liedjes wordt hij herboren
hij heeft zoveel gegeven…
schaterend steekt Stine haar handjes in de lucht
om de grote regendruppels op te vangen
donderwolken komen met een windzucht
spetterend geluid weldra van ratelslangen
haar blonde haren kleven op haar wangen
die bol staan van haar luide lieve lach
kindervreugde om die natuurgezangen
schitterend einde van een mooie dag
grote mensen kijken…
Ik ben blij in mijn verdriet
je laatste wens is nu vervuld
mama, je bent er niet
maar je gedachtenis heb ik omhuld
ik heb het wel eens meer gevoeld
het witte van het niet meer zijn
als twijfel door mijn zinnen woelt
het grijze zich vertoont als pijn
maar wit is ook de som van kleuren
verdoken onder huwelijkskleed
met onverwacht heel sterke…
kijkend door de achterruit
zie ik niet wat ik verwacht
op panoramisch glazen huid
is een sprookje aangebracht
door kunstenaar natuur
met scherppuntig koud penseel
een onvoorstelbare structuur
een ingewikkeld ritueel
ijzig blauw gemengd met wit
schept elfjes-achtige ijsfiguren
ik die gewrongen op de autozetel zit
probeer er dwars doorheen…
Van Gogh-je met gemengde technieken
aquarelletje om van te genieten
broos brokje in de wind
herkenbaar windekind
uit een zwarte krioelende wirwar
mierenfeest gelijk, heel bizar
ploppen de poppies kleurrijk open
als zijden rode doekjes onverdroten
heerlijk rood op wit met zwart
pentekening van een gebroken hart
rode stippen neergedoekt…
helemaal alleen, de perfecte stilte,
of toch niet? Hier voel ik de kilte.
oneindig landschap, eenzame toren
verstild ochtend- of avondgloren?
de sneeuw heeft het landschap bedekt
met witte massa’s bevreemdend bevlekt
het zien maakt mij droef te moede
alsof het wit het kwade behoedde.
de kleuren van de lucht, zacht en pastelgetint
begeleiden…
de zachtmoedige zon zinkt in haar slaapgedicht
rozenbottel rood weerspiegelt in mijmerend water
bloeiende biezen silhouetteren in tranend tegenlicht
witte diezigheid maskeert het avant-gardistisch natuurtheater
natuur geurt de avond vochtig en zwoel
de bloemen hebben hun kelken gesloten
kikkers roepzingen hun partners in de poel
verdwenen…
donkere donder boven het verlaten podium
saboterende stortregen heeft iedereen verjaagd
alleen de zappende zee de bliksem en het jodium
de voorbije voorstelling is reeds vervaagd
mijn hebberig hart is de performance vergeten
op zoek naar mijn partner dicht bij de zee
op die platte plankenvloer godvergeten
stond jij als verleidster ik wou…