geduldig landschap

ik spijker de luiken met roestige nagels
vast aan het uitzicht op de bonte kust
duinen woekeren tegen het vaste land aan
lamsoor en zeekraal staan schaars te bloeien
smalle paden verdelen de aandacht in duigen

spoelt de zee zich gulzig in de schorren
tussen donkere luchten, wakkere schapen in
wolvenvacht voelen de zoute wind, vleugels
van de velduil met ogen als was de zon erin
verdronken, dit land zuigt thans aan het leven

mijn uitzicht verdampt tussen laaghangende mist
er doemen gedaanten op uit pollen en veen
zij spreken de nacht toe uit oude gedichten,
werk van De Genestet, groots en potsierlijk met

krullen van liefde, tranen van goud en aardse
bemoeienissen over de dood en haar achterban, ja
dit is nieuwe proza, zo schrijft een geest op
een lei met vulpen, zo leest men uitgedoofde inkt

woekeren doemen achterban

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 50 stemmen 6.975