Gedichten

gedicht (nr. 5.021):

De etruskische weduwe

Je sterft gewoon, sprak ze
uit de binnentuin kwam ze op stamelende voeten
en die nacht was het niet de wind in de oleanders.

Later leunde ze tegen een zuil
in de villa arriveerde de herfst als eenzame bijslaap
en iemand anders zou de jurk op het gras leggen.

Geen woord van de keizer
dan de gescheurde beloftes, het te hete waterbad
en zijn schroeiende woestijn in weer andere zuiden.

De rotte appels rolden
zo van de bomen, rijpten nog een hele zomer na
en haar polsen bleven de drempels over glijden.

---------------------
uit: 'Zone', 2005.