Latento
Nu wij stilaan voor elkaar vervagen,
zinkend in de armen van de tijd,
rest ons slechts wat schamel praten
op de tak van tederheid.
Niets van dit alles wil ik nog bewaren:
het zacht gestamel van je bloed,
het waanzinnig lichte ademhalen
van de vogels in je schoot, je handen
als gebroken eierschalen, trillend
in de broedplaats van de dood.
De veerman kijkt en wacht.
Hij heeft het touw reeds losgelaten.
Onwennig is het lopen langs de paden
op de hoefslag van de nacht.
----------------------------------------------------------
uit: 'Volmaakte aanwezigheid, volmaakt gemis', 2000.
Inzender: lp, 23 maart 2020
Geplaatst in de categorie: afscheid