inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 3.757):

Avondgebed

Wind en regen sloten de vensters.
Wij zaten geknield bij de haard
in de godsdienst die wij zouden erven.
De vrouw die ons had gebaard

zei formules om ons te verkleinen.
Haar stem zeurde taai in de nek.
Wij zaten stom, pas ingewijden.
De man die ons had verwekt

hief de hand. Wij boden het hoofd.
Hij prentte zijn duim in de hersens.
Wind en regen bestookten de droom.
Onder bed sliepen wolven en heksen.

------------------------------------
uit: 'De hertog en ik', 1989.

Schrijver: Charles Ducal
Inzender: mvdb, 4 februari 2019


Geplaatst in de categorie: religie

2.0 met 39 stemmen aantal keer bekeken 18.031

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)