inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 110):

Boom

Mijn gevoel wortelt wijd in trage aard,
waar het sap onttrekt aan lage schimmels,
gedachten zuigt uit begraven schedels,
waar herinnering sluimert, lang bewaard.

Bruin blad van de herfst reeds lang verzonken,
een lentelach en een traan op de grond,
woorden van haat uit een bijtende mond,
gestorven vriendschap heb ik gedronken.

In het woud van verlangen rijst eenzaam mijn stam
tussen talloos veel stammen in eendere grond
graaiend met grillige takken in ledige lucht.

Wachtende tot de dolende reiziger kwam
die met haar zachte vingers mijn schors lezen kon
en omstrengeld vergroeid en gezamenlijk zucht

Schrijver: Jeroen Tijdink, 3 december 2001


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.0 met 23 stemmen aantal keer bekeken 6.833

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)