inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 125):

Mijn woonstee is haar lach

Een grote vogel zag ik in de wolken
zich verwonden en de wonde was de zon
die bloedig rood al dalend ging vertolken
de afschuw die een kind bekruipen kon.

In het donker dwaal ik door de zalen
waar spiegels licht van dode sterren vangen
en hymnen slapend in 't gebinte hangen -
en nergens kan ik ook maar iets verhalen.

Op de dorpel naar de morgen ligt Uw beeld
dat eens de verste einder overspande
en met een wimperslag mij kreeg geheeld
in stukken: torso hoofd en losse handen.

Een zingend kindeke wekt mij met gezag
tot leven weer: mijn woonstee is haar lach.

Schrijver: Abel Staring, 6 januari 2002


Geplaatst in de categorie: filosofie

3.0 met 26 stemmen aantal keer bekeken 10.960

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
annemieke
Datum:
8 maart 2004
Email:
prachtige beelden geef je hier
dit vind ik een hele mooie van je hand

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)