Antwoord

Iedere passant die ik bij de ogen grijp, stel ik voor
om mee te gaan. Niet ver, geen uren, gewoon
een stukje lopen, langs het water, de kade.

Ik zeg niet dat ik moe ben, dorst heb, dat er vandaag
geen keuze is. Terloops raak ik haar arm aan, zijn
hand, en herhaal: gewoon een stukje lopen.

De man spuugt, de vrouw slaat om zich heen. Alleen
een hond met een oude vacht staat op, schudt z'n
haren en loopt mee tot het eind van de vraag.

-------------------------------------
uit: 'Het huis woont in mij', 2013.

onbegrip afwijzing eenzaamheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 5 stemmen 3.656