De weggaanden

Vannacht was hier de Dood, maar niet voor mij.
Ik wist hem in mijn slaap en ik ontwaakte.
Ik ried hoe hij de ander daar aanraakte
en hem het zwaar vermoeide hart stil lei.

Gespannen keek ik in de duisternis
en luisterde naar waar hij was gelegen.
Er was geen enkele schemering van bewegen,
geen ijl gerucht, geen lichte fluisternis.

De kamerdeur was door één aangelaten,
ik zag een uiterst dunne lijn van licht
dat gedempt geelde op het trapportaal.

Dan – tussen ademhaal en ademhaal –
of twee onzichtbren een vertrek verlaten,
ging de deur tweemaal even open-dicht.

... Sonnetten in den nacht ...

Dood

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 5.956