inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 3.969):

Gebroken lelies.

Ik bedek mijn ogen met gebroken
lelies, de wereld is er vol van, in te
verdrinken als zuigeling, beeldvorming
van een gedroomde aarde, van de
moederschoot waaruit we werden geworpen.

We verstonden de vroege lessen, die ons
later werden ontnomen, ze ontstonden in
een achteloos gebaar, private bewegingen
van gefascineerde beweging in de samengestelde
maar wisselende choreografieën van het leven.

Onze beloften ingebed als fantasieën,
simpele bewoordingen in de hoop te mogen
figureren in ouvertures van aller relativering,
een gepassioneerde levensdans als slotakkoord
met voorschreven passen als ultieme krans.

Onze schimmen verdwijnen in het schemeruur
van avondrood, heel fragiel die ons dat moment
van stilte bood, gaat dieper dan we zullen begrijpen
wordt begrip uit nood geboren in de memoires van
het ware bestaan, ontsproten uit de lelies van onze

geesten, in alle kleuren niet ver van ons vandaan.

... Illustratie: Bron: Brokenlies ...

Schrijver: Pama, 13 november 2019


Geplaatst in de categorie: afscheid

4.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 163

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)