inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 4.838):

Non omnis moriar

Soms, als een distel door dik asfalt,
barst er een regel poëzie
de taal van mensen in.

Zo werd de Dapperstraat een plek
van hoge adel en duurt de Mei
al meer dan honderd jaar.

Zo wijs ik soms mijn kleine zoon
des avonds op een fonkelend verschijnsel
en roep: O Venus, felle star.

Hij corrigeert mij wel, maar geeft
het later toch misschien weer door.
Het lijkt zo'n magere troost,

te bedenken dat lang na je dood
een jonge vrouw een woord van jou
nog op de tong kan nemen.

Het is ook wel een weelderig genoegen,
niet geheel dood te hoeven.

--------------------------------------------------------------
uit: 'Heden voelen mijn voeten zich goed', 2002.

... Non omnis moriar - niet geheel en al zal ik sterven ...

Schrijver: Jan Eijkelboom
Inzender: RVG, 28 april 2022


Geplaatst in de categorie: taal

3.0 met 31 stemmen aantal keer bekeken 14.292

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)