Al fine
Toen begrijpen poreus werd
geen coma meer nodig was
ging zomaar zijn hand
de lucht in.
Met trage slagen dirigeerde
hij zijn eigen einde nader
het fermate vóór de rust
van een tel eeuwigheid.
En zagen zijn ogen
de solist in de kamer
die al tamelijk lang
stond te kijken naar
het wit om zijn mond
en de kleur van zijn voeten,
die bij het da capo
langzaam het hoofd bewoog
alsof het een vraag gold.
Zie ook: https://tjootje.auteursblog.nl
Schrijver: Theo van de Wetering, 27 augustus 2004
Geplaatst in de categorie: afscheid