Gedichten

gedicht (nr. 676):

Anthem voor een vriend

Er zit nog zand tussen je voeten,
van je wandeling over het strand.
Géén last van 't eeuwige moeten,
er is immers niets aan de hand.

Zo ben je door het leven gegaan,
ondanks alles met een gulle lach.
Géén tijd om stil te blijven staan,
maar tóch een mens van de dag.

Dit vissersdorp was ooit van jou,
hier ademde je, heb je geleefd.
De lucht was niet altijd blauw,
maar je hebt de zon nagestreefd.

Sluit je ogen en vind je rust,
leg je hoofd neer in het zand.
Je bent nog altijd aan de kust,
op de grens van water en land.