de violist
hij kwam langs,
onverwachts
en toch gehoopt
hij speelde met snaren
van een verborgen viool
wat heeft hem toch genoopt
het klankspel niet voor
zichzelf te bewaren
of een stille plek te zoeken
een verborgen begraafplaats
waar hij voor niemand
en toch allen
een bescheiden triomf
kon boeken
waarom sneed hij mij
door hart en ziel
en deed mijn
wereld bestormen
ik zal de klanken
moeten doven
in stil verdriet
de trillingen dempen
in verdrongen dieptes
van verdorde ranken
denken zal ik slechts
aan het kruisigings moment
van een verleden lente
ik zoek dan opnieuw
mijn weg
zo maar, dwalend,
haast dromerig blind
zo ga ik weer binnen
in mijn zwartomrande heg
Geplaatst in de categorie: verdriet
Heel mooi!