lopend door de stad zie ik vele ogen uitgeblust hoopvol of met mededogen zie ik ogen vol verdriet en zij die de liefde kozen gevuld met bloeiende rozerode rozen er valt zoveel te lezen en men beseft het vaak niet zie ze radeloos – het niet meer weten ook zij die ’s werelds hart met hoop verwarmen en blijven omarmen zie sommigen het niet…

Iets wat was maar niet meer is Is verleden tijd maar in de toekomst lijd ik Dit gemis is haast niet dragend Zo nu en dan ben ik daarin ook verloren Probeer ik mijn weg te vinden Door afleiding is de wereld wat zachter In mijn hoofd, waar veel in gebeurt Door te werken aan positieve gedachten Laat ik ook negatieve gedachten toe Hoe zwaar of…

mijn kleinkindje klein kindje mijn hemelkindje hemeldingetje mijn tingelintje…

schijn doet me denken aan schijnheiligheid, schone schijn verbreidt wijd en zijd. ik toon me liever naakt en bloot dan me in duizend bochten te wringen. liever wil ik meer over recht voor de vuist, eerlijk en oprecht over vrij zijn blijven zingen.…

ze loopt op de rand kijkt angstvallig niet in de afgrond voorzichtig stap voor stap krampachtig kijkend naar het moment de depressie diep beneden grijnzend hopend dat ze valt ze wankelt de depressie houdt haar adem in hoopvol loerend maar ze vindt haar evenwicht terug rechtdoor steeds rechtdoor dan voelt ze vaste…

Stop Met denken Stop Met vechten Even Niet voelen Gewoon gaan Lopen…

geluk is simpel het ligt in de engelachtige puurheid van vers gevallen sneeuw in de kleuren en geuren van planten en bloemen die opkomen in de acrobatiek van de eekhoorns tussen machtige eikenbomen het ligt in de klanken van de eerste vroege vogels in de warmte van de prille lentezon vergeet de overdonderende kleuren van de herfstbladeren…

Mist Verloren De weg Weg Geen Zicht Gewicht Zwaar Slaap Maar…

Staar in de stilte recht voor mij uit, geen sprankje van ook maar enig geluid. De leegte is zo voelbaar, de leegte is intens, aanraakbaar. Dit donker maakt mij bang, het duurt al een tijd, het duurt al zolang. Weinig wit, heel veel zwart, het maakt mij onzeker, het maakt mij verward. Wil je diep in de ogen kunnen kijken, het liefste…

zeg wekker hou je smoel laat mij me maar verslapen en zeggen dat de trein niet reed dat gebeurt met regelmaat niemand heeft het in de gaten want ik moet via Meppel reizen dus wekker je hoeft je doel niet nog eens te bewijzen sta wel op over een uur of twee en droom dat zij (die er niet is) en waarvan ik steeds meer besef hoe erg ik haar…

ik zoek in de onrust en in de boosheid ik zoek in het verdriet en in de pijn ik zoek in het verleden en in het nu ik zoek… ik zoek een antwoord…

nog nat van het verven vier pas opgerichte muren onwennig zitten de emoties opgesloten tussen de muren ze waren gewend om vrijuit volledig losgeslagen zich kenbaar te maken gisteren en alle vorige dagen nu is er wat veranderd angst, woede en verdriet moeten binnen blijven naar buiten mogen ze niet ze hebben er wat op gevonden…

het lijkt weer een beetje op winter over de velden ligt een laagje sneeuw als een warme donsdeken dit vooral vanuit je warme kamer bekeken voor even maar lijkt het of moeder natuur je zorgzaam onderstopt en de wereld buiten heeft zich als een vlinder tot iets zuiver teers en lieflijks ontpopt deze werkelijkheid is mooier dan het…

grillige wolken donzig geschilderd in het vluchtige blauw mijn verlangen stijgt omhoog verschuilt zich ongrijpbaar in de wolkige zachtheid op vleugels van de wind zweven mijn dromen naar de wachtende wolken verlangen en dromen glijden langzaam langzaam van mij weg ik zou willen smeken kom terug, kom terug laat me hier niet achter…

ga wieden in je emotionele tuin verwijder je angst…

Laat je meedrijven op de wolken, laat je ondergaan in de zon. wees niet bang voor het donker, geloof in het leven, het is één groot wonder. Kijk maar in de ogen van het kleine kind, zie de tranen aan jou gericht. Vang ze voorzichtig op in je hand, want het zijn de parels van het licht. Ook de woorden vanuit een mooi gedicht, wanneer…

laatst gezien op tv een jonge vader met tattoes neus- en oorringen ik zag hem aan het kraambed van z’n vrouw breken huilen als een kind een van de diepste emoties de mens gegeven het ontstaan van leven wat zelfs de stoerste vent doet smelten en verbleken hun emoties trokken mij ook met zich mee en veroorzaakten een brok in m’n keel…

ik droom nog steeds mijn eigen dromen want elke keer wanneer ik in een diepe put viel waren mijn dromen de pijnstillers voor mijn ziel…

ik kan soms ontzettend jaloers zijn op de mensen die de gave bezitten om te genieten van de kleine dingen zij zien de bloemen bloeien ze horen de vogels zingen ook zij hebben hun problemen en hun verdriet maar toch staat hoog in hun vaandel geschreven Geniet! zij houden van het leven terwijl ik door al mijn gepieker…

Ik reik uit naar alles wat me raakt Ik zing liedjes die mij diep aanraken Ik lees boeken waar ik heerlijk in verdwijn Ik kijk films die mij tot tranen toe raken Ik voel me rijk verbonden Het vermogen te hebben Zo geraakt te kunnen worden…