hoe jij

hoe jij je zelf in woorden
ontwijkt maar toch als
een reuzenrad de zinnen
draaiende houdt en telkens
weet met welke letter
je moet beginnen

rest mij nu nog te zeggen dat
ik gaarne je zetel ben, de
armleuning van je ziel
de stoof voor al het
leed dat dagelijks door
je ogen wordt aanschouwd

maar bovenal ben ik
bij tijd en wijle het besmette
melaatse laken dat je kreukelt
met in tongen gesproken berichten

edoch, mijn taal neem jij als een zee
van bloeiende bloemen en draagt ze
mee in de vaargeul van je diepte, ach
de nachten zijn slechts nog een herinnering

wanneer de dag onthutst het gezang
van de klokketoren begint met het geruis
van een zwaar te ontvangen FM zender
en jij als een speer de liederen van deze
dag op rangorde zet, en jezelf aardt

om dit alles je niet eigen te maken

... zij, zij werkt met mensen met heel veel problemen ...

Schrijver: elze, 12 januari 2019

lia_elzehotmail.com

Biografie van deze schrijver

mededogen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.0 met 1 stemmen 85