De leegte is een gat vol licht is herinnering aan het huis vóór het brandde, vóór de sloop. De vreemdeling ziet niets: bijv. een leeg parkeerterrein. De straatbewoner ziet de leegte boordevol licht dat niet alle mystiek en droefenis verijdelt maar een beeld oproept: een huis.…

ALLEEN, MAAR NIET EENZAAM Jan-Anne heeft voor altijd een zeer klein sociaal netwerk. Altijd is Jan-Anne zeer gewild alleen. Nooit zal hij daarover klagen steen en been. Het voor altijd een zeer klein sociaal netwerk te hebben, zonder vrienden en zonder relatie, is zijn definitieve keuze. Hoe paradoxaal het ook klinkt, om zo te leven vindt hij…

Ik heb geen houvast, nooit kijkt hij in gezelschap -- mij liefdevol aan.…

ik ben geen taalkundige maar lees lichaamstaal net zoals bloemen communiceren met vorm en kleur en de wind zich laat horen in gebruik van de lucht ook de zon speelt met licht en energie zijn rol in de natuur zo heb ik overal gezocht naar de taal die liefde gebruikt als mensen elkaar willen leren kennen zoals de babelse spraak…

Ik wilde er uit, ‘t strand zien! Daar waar je onder aan de trap je gehoor al verloor Maar bovenop met zicht in ‘t noorden haar eindeloze bocht naar ‘t zuiden een strandtent en puur zand oostwaarts gestreept bollenveld Ik zag de glooiende zandduinen, de plooien trillende schuimkoppen die in propjes verwoeien Het gebulder van golven…

een taart met kaarsjes cadeautjes ook natuurlijk met kleurrijke strikken slingers en een dikke zoen met dat alles vieren wij jou op deze veertiende jaardag het meisje dat jij ooit was wordt prachtig om te zien een heuse jonge dame nu met je vriendje aan je zijde je oefent ijverig de lessen die jij op school nu leert door ook thuis zo…

We moeten praten, over schoenen en schepen -- en lekkere trek.…

Daken en muren van Rommeldams huizen ogen enigszins schuin en ingezakt. De gevels, roze en bleek groen gelakt, hebben wat scheuren: werk van sterke muizen. Gammel aanzien en achteloosheid suizen door straten, worden door stenen vastgepakt, spreken van verborgen kracht, die nimmer knakt. De stad houdt stand, al kan zij soms vergruizen.…

Verstikt op school. Maar popmuziek... We leerden meer van één zo'n lied dan van die onderwijzerskliek. Ik word weer jong en hoor de beat want wij capituleren niet.…

ik kende de bruggen met hun snelstromend flitsend water waar hun schaduw met diepzwarte woorden riep om te duiken mee te gaan in de fuiken der verlokking van het niet meer bestaan nog restte de kou en een twijfelachtige afzet bang voor de pijn van contact in de klap die het water echt brak en de brug verdween…

wie ben je op die foto als je hart bitter weent om het kind op je schoot omzwachteld in gebroken wit laat het prille leven niet gaan nu wanhoop uit de hemel stort begraaf het kind niet in haar laatste slaap we willen het wiegen in onze armen in het open veld onder de zwarte hemel in het hoge gras zullen we naar de sterren kijken…

Het paadje in het landschap van de grote oude meester leidt nu ergens anders heen zijdelings van bomen wortelend onder olieverf vervangt een sprietje met respect zijn signatuur wordt de mei langzaam maar zeker in haar bloei tot staan gebracht nu ik de contouren van een vrouw zie, zittend onder de es hoe ver is ze van mij verwijderd…

Als de wolken zweven mijn gedachten langs pruisisch blauw boven velden en wouden naar landen van fantasie. Over eindeloze zeëen blanke palmenstranden hoge bergen diepe dalen en kusten met ruige rotsen. Ik zie meanderende rivieren die stromen tot een waterval doorkruisen wouden en landerijen en vullen zeëen van kust tot ust. Dit…

of ik het heb vernomen? neen mijn voelen draagt geen vingers zonder tastbaarheden, m’n waarneembaar vermogen is me te eigen om het ergens tot rede te brengen het blijft in een staat van een non-oordelend proces dewelke ik omarm met een zekerheid die ik soms plots even bijster ben vogels wieken vleugels met slagschaduwen die telkens…

Vele vragen zijn gesteld weinig antwoorden gegeven op problemen, ongeteld, zaken waarvoor wij leven. Problemen zullen altijd blijven 't is heus niet altijd zonneschijn heel vaak zullen wolken drijven als schaduwen van chagrijn. Toch blijkt achter dat wolkendek altijd weer 't licht der zon is aan levensvreugd geen gebrek daar schijnt…

Traandiamanten, bevroren op mijn wimpers: schitterend verdriet.…

De gekte neemt grote stappen in sneltreinvaart loopt het langs de ‘gekken’ die het echte leven nog begrijpen, zich liever onttrekken aan het systeem zij die misschien wel wijzer zijn dan iedereen De gekte heeft invloed want daar waar het moet zoals in Den Haag, vult kleutergedrag het debat van vandaag De gekte is maar klein in ons…

ik wist wel dat de wereld draaide waarop ik stevig dacht te staan zonder te merken dat ik voor of achteruit ging zelfs in de draaimolen ging ik niet merkbaar sneller of trager dan alles met massa die een eigen universum- baan hebben zo leven wij in een bestaan waarin alles vanzelfsprekend gebeurt iedere seconde dag en jaar…

Diep in de nacht schrijf ik je als een eerste verkenning in het duister van de tederheid handen die naar een rivier zoeken waar ogen langs oevers dwalen romantische overwegingen in dit leefgebied vol tranen overstromingen, mensen in nood terwijl jouw hart roept om vreugde liefhebben tot diep in het nachtboek tot aan natte ochtenddauw in…

steel de liefde uit je ogen ontvoer de lach van je gelaat haal de woorden uit je lippen wis het gevoel dat jij achterlaat ben nog opgesloten in verwarring fluister jouw naam in mijn hoofd denk aan al die zoete dingen die jij mij al zo vaak had beloofd teruggaan naar recent verleden naakt en zonder schroom zag ik mijn prins verschijnen…