buiten steelt koude wind de warmte uit kleine zomerse minnekoosluwten waar ook op de winterdag stilte groeit van enkele verdwaald ingepakte passanten die hun weidse blik beschaafd afwenden van bezigheden door gewone mensen onkruid heeft er altijd welig getierd oorzaak bemesting door wind is het zwerfvuil verwaaid…

Pracht van de muziek zo helend en rustgevend beleef het moment Hoe bijzonder en uitdagend je reist door het lichaam waar jouw noten en tonen vloeien van waar het einde nog niet is geschreven of gesproken tezelfdertijd onderweg naar mijn breekbare-en-kwetsbare zodat ze fluweelzacht en zeemzoet wordt geraakt. Dat is helemaal niets mis mee…

Ik val uit elkaar, geloof me het is echt, en geen verzoek om medelijden, gewoon uit elkaar vallen, barsten als een oude kruik Ik heb teveel meegemaakt teveel geleden, voorlopig gaat het langzaam maar toch steeds sneller Ik houd mezelf niet meer bij elkaar, het zij zo ik laat het je weten dan kun je het ook gaan accepteren Ik zal…

ik hoorde levende muziek in je ademhalen zag de huid rond je mond in een kleine lach lief bewegen en genoot je melodie een octaafje hoger de rust voelde sacraal aan in de lage middagzon waar stofjes woonden in levendig bewegen dat gevoed werd door warmte die zichtbaar in weerkaatsing steeg…

STEMBUREAU (haiku gedicht) de mensen kijken stoer naar het rode wapen in hun lege hand ------------------------------ STEMBUREAU lucht van hout en mens alles is vastgetimmerd behalve mijn stem ------------------------------…

Je probeert het begin te begrijpen van een wonderbaarlijk vers gedicht dat gaat over echte liefde en genegenheid het einde van de nacht nog lang niet in zicht het is november met die stille momenten wanneer de herfststorm is gaan liggen alle contact met de wereld voorbij dromendans in kalme eenzaamheid onderweg in de novembernacht naar…

Zij noemt haar gsm haar trouwe vriendje geen smartphone maar haar lifeline, metgezel 't is meer een alleskunner haar mobieltje een mastermind in minizakformaat Computer wekker cameradio geluid en beeld maar zonder volle zalen een ptt van post en telefoon maar zonder vrouwenstem in de centrale je kunt hem phone…

Een kerkje zo oud en ach zo geweldig oud in het hoge gras de verweerde stenen een haas rent over het kerkhof De wind een koeltje op deze warme dag boven de akker zingt de stijgende leeuwerik jubelend als een engel een stipje aan de hemel Het beekje ritselt en murmelt de jongen ziet het kerkje zo oud en ach de verweerde stenen…

Dit beeld. Een houten kleuterschool verscholen in een oude wijk. De straat telt amper auto's, eik- enbomen des te meer. De ko- lenkachels worden opgestookt. December is het, snijdend koud. De juf lijkt boos. We zijn vast stout. Ik moet iets hebben uitgespookt. Mijn oren suizen, mond is droog, mijn benen zijn zo zwaar als lood. Het schemert…

Een plotse mist hult elke hoek in een gewaad pakt ook de zon in…

Vluchters verdrinken op weg naar de overkant -- van hun hoop, hun droom.…

onbestendige tinten grijsden met angst ons bestaan er waren geen rustpunten in de hectiek van vluchten met vrees en schrik in weten wat ons en ik gaat overkomen in het slechtste samenraapsel van onze dromen die we ooit beleefden het waren de hoge uithalers in de muziek die opborrelden uit aarde waar modder drab en verrotting…

Jouw land van de toekomst is gelegen waar gisteren, vandaag en morgen samenkomen. Een plek waar vroeger niets heen leidde, je tocht ging door diepe dalen, een lange weg. Als je nu terugkijkt, zie je de eerste ongeplaveide paden, het ontstaan van onbegaanbare donkere wegen. Vol gevaren en de zon scheen slechts af en toe, maar vaak was…

  prakkiseert denkt zich suf over leegte jong tijd laat hem koud hij is al geweest èn hij moet nog beginnen   men stelt veel vragen ondertussen gaat alles gewoon z’n gang   in zichzelf gekeerd verlangen overspannen verwachtingspatroon uitgangspunt onjuist het gaat om respect het betreft bescheidenheid het smacht naar mededogen…

Ze zingt als de donkere duistervogel op de late middag van een vrijdag nu het gedicht weer van de lezer is probeert ze de energie te bevatten onder herfst en regenachtige twijfel in herinneringen opgesloten ligt er in de laatste zin als een klein geheim besloten even niets en dan stilte.…

Een deken van kou, weg is de zon, hij zakt langzaam achter de horizon. Terwijl bladeren dansen, één voor één, de winter gaat zijn intrede doen zo meteen. IJsbloemen bloeien voor het venster, zo fijn, terwijl de wereld zich hult in kristalhelder schijn. De douw knispert onder elke voetstap, in dit betoverende winterse landschap. De nacht…

in de nacht fluisteren mijn dromen als therapeut van een schromende ziel die in beelden en symbolen vertaalt wat mijn brein wakker tot zich neemt als sterren hun verhalen fluisteren omarm ik de raadsels die het leven weeft ontvouwen zich mijn diepste gedachten die mij de draden in kennis ontwarren in het donkere diep reist zo de geest langs…

Ze wisselen in verstrikte tijd snavels en veren uit Gijzelen elkaars dromen kruipen over vloeren met scherven bezaaid Ze grijpen bloedige letters brengen zonder iets te begrijpen met fladderende vleugels En dichtgeschroeide ogen achterstevoren verhalen van zon naar aarde Een krijsen in de ruimte van een zwarte onheilspellende…

Ik schaam me, ik eet browniekruimels, in de film -- zit mijn mond vol stront.…

jij hebt mij stuurloos gemaakt in de vaart van het leven jij en ik naast elkaar die samen zoveel liefde kunnen geven een wereld tegen en toch hebben we gas gegeven blind zijn we gegaan in het ondergaan van zon kruisten we land en baan maar draaiden nooit mijn handen heb ik gebonden aan het stuur waar jij als co piloot mij de weg…