Mie Polfliet

op haar oude sloffen stond zij altijd
in de ingang van haar kleine huisje
als ik bij mijn opa en oma logeerde,
dan was zij mijn heks, mijn sprookje

haar huisje had ik helemaal met koek
en zachte schuimpjes betimmerd, van
binnen was het aardedonker en met de
zwarte kat op haar arm, behaarde kin

vooruitgestoken hield zij mij in spanning,
dagenlang, gaf me af en toe een schuimpje
als ik ging spelen voelde ik die muffe
wind van haar zwarte rok om mij waaien

ze heette Mie Polfliet, Zeeuws en nooit
verder geweest dan de stoep of moestuin
waar grote bossen dahlia’s, vuurrood en
rabarber tussen oude bonenstaken stonden

gebiologeerd was ik, in bed ’s avonds zei
opa altijd dat de maan ging dansen,
ik even aan papa en mama moest denken
het kleine raam in mijn kamer keek uit

op haar huisje, het spookte er iedere nacht
vooral als de zeewind opstak, wolken
als huilende wolven voorbij de maan kropen
dat was het begin van lange eenzaamheid

sloffen aardedonker maan

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 33 stemmen 823