Netgedichten

netgedicht (nr. 16.105):

Hunkering

Ik wist het wel,
je zag me graag in
tijdloze ruimten, en
tussen ons in een
zacht vlinderend aanraken.

Mijn schoonheid reeds
verwelkt; je hield
me standvastig in je hart,
wou niet dat ik ging,
ook al was de tijd gekomen.

Ook nu nog voel ik jouw
hunkering aan de overkant;
het missen van het onbekende,
vliegen met lichte vleugels,
en voor eeuwig de jouwe zijn...