Geen brug te ver

na een wandeling langs de slingerende IJssel rust
ik op een platte steen, het water kabbelt kalmerend
bepaalt haar eigen koers, terwijl ik acclimatiserend
achterover leun en me van mijn omgeving bewust

geniet van het luisteren naar de unieke watertaal
laat me graag even door haar lokstroom verleiden
soms voel ik me in dit tafereel bijna een heiden
want ondanks dat ik een geboren provinciaal

ben, ligt mijn werkende hart nu aan de overkant
een brug voert mij dagelijks naar de grote stad
waar mensen anders praten dan op het platteland

doar loaten wiej ut abn nog wat riepen in ut vat
an ons eigen dialect hebt wiej ons hart verpand
wiej bunt fier op onze afkomst uut ’t boerngat

Schrijver: Nina Laverona, 24 mei. 2008

ninalaveronahotmail.com

sonnet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3,7 met 18 stemmen 917