stillekes zei ze steeds..

soms schrijft een gedicht zichzelf neer
doordat de beleving waarin je bent
komen te verkeren de woorden spreekt
van de waarneming, zo ook bij haar..

want als ze in mijn handen knijpt en
vragend kijkt of het zo wel hard genoeg
is, dan lachend loslaat en weer wegkijkt
zie ik haar ouderdom in schaamte, kan

ze geen potten meer breken en dialogen
met mij voeren zoals vroeger, dat vroeger
waarin alles beter was, alles echter ook
de melk echter, sla malser, brood verser

baden wij samen ’s avonds bij de radio
als de rest al in bed lag en zij strijkte, het
ijzer heen en weer schoof over molton
haar zakdoek onder het pofmouwtje stak

nu zit ik bij haar, alsof ze glas in lood is
ieder stukje kleuriger dan ooit, breekbaar
verhalen we, verblijden de dag in oogjes
naar elkaar, ze is toch mooier dan toen

luister eens, stillekes zijn, hoor de vogels
zijn de zwaluwen al terug, nog dezelfde als
vorige zomer en als het Pasen is kom je
dan weer, dan gaan we toch naar buiten hè..

Zie ook: http://dichterhenkknibbeler.blogspot.com/

Schrijver: Henk Knibbeler, 23 maart 2009

henkknibbeler1949yahoo.com

breekbaar kleuriger lachend

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 32 stemmen 1.347