terugblik

vandaag is het achtenveertig jaar geleden
de dag waarop mijn eenzaamheid begon
angst en verdriet ineen werden gesmeed
mijn puberlijf afgesneden van zijn bron

ik was kwaad, vervloekte het levend zijn
want mijn dierbaarste was me ontnomen
zomaar ineens hoe kon het toch bestaan
had hij dan niet even langs kunnen komen

liep naar het bos en de grote diepe sloot
plukte jasmijn bij de buren, snoof geuren
intussen lag hij daar in dat kamertje stil
hij immers leerde mij toch al die kleuren

wat moest ik dan, nog eens het sleutelgat
tegen mijn oog aandrukken en hem zoeken
tranen bungelden over mijn snoet en bloed
liep langs zijn lippen het zou snel verkoeken

buiten schreeuwden de meisjes op het gras
schommels wiegden niet meer in zijn tuin
stenen rondom zijn huid leken op engelen
mijn onmacht dompelde in verdriet en puin

moeder pakte mij vast op haar lange armen
ik trok aan haar krullen, voelde haar verlies
het beetje licht wat nog in de kamer kwam
keek ik na, het was alsof een stevige bries

met een bos wilde bloemen binnenkwam
margrieten, korenbloemen en riddersporen
ik wist dat er altijd iets zou blijven hangen
wat haar en mij eeuwigdurend kon bekoren

Zie ook: http://dichterhenkknibbeler.blogspot.com/

Schrijver: Henk Knibbeler, 25 mei 2009

henkknibbeler1949yahoo.com

vader eenzaamheid moeder

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 13 stemmen 426