strovuur
snel kwam ze aanlopen, als steeds met een pak schrijfsels
onder haar arm, teksten heulend met de waarheid en in haar
schort een groot pak lucifers om de rommel tijdig in de fik te steken, tenminste als ze het einde van de weg haalde
want de wind stak op, boeren haalden hun stro tijdig binnen en keken haar na op de bleek, het hoofd schuddend
want bijna iedere dag kwam zij voorbij met haar papieren
en zwaaide dan uitbundig, meestal vervlogen enkele teksten en schrokken eksters op van het onbegrijpelijke taalgebruik wat de dichteres met haar mee droeg op haar
fiets, zij vlogen in zwart-wit formaties, je zag letters wegdromen in de wolkenluchten boven de polder, je hoorde haar zingen op weg naar de brandstapel op het strand, waar zij één werd met de vloed, de maan troostte en stierf
het was te snel gegaan, te heftig en haar te zachte stem
verdronk jammerlijk in haar eigen zee, het strand brandde de hele nacht, de duinen lagen er gapend bij, niks meer..
Zie ook: http://henkknibbelerdichterfotograaf.blogspot.com/
Schrijver: Henk Knibbeler, 5 mrt. 2011
Geplaatst in de categorie: individu
De dichter slaagt er in de zelfkastijding tot in essentie weer te geven
je gedichten gaan eigenlijk nergens over, te onduidelijk, er zit geen lijn in (hoeft ook niet natuurlijk), maar kom op, besteed er iets meer aandacht aan.
Volgepakte strofes waardoor onduidelijke beelden ontstaan.
Jammer !