Netgedichten

netgedicht (nr. 10.001):

Supermaan, Lunaire perigeum

vandaag neem ik mijn fiets en ga op pad
afspraak met de maan vanavond, de supermaan
al jaren geleden gemaakt met dit lichaam
in mijn tassen de camera en telelens, wat
pistolets en een thermo mee koffie, verder
niks, blik op oneindig en maar kijken en fietsen

tot ik een ons weeg, amai dan mag het wel
efkes duren, maar komen zal ik er en dan
gaan we kletsen, over zijn bergen en dalen
over die rare bulten die ik steeds zie en die
schaduw van Noorwegen op zijn huid, de
puisten onderaan, waarom ze nooit weggaan

maar we luisteren ook samen, naar het heelal
naar de stlte, de onzichtbare vogels, bloemen
in een cellofaantje, het uitzicht op mijn aarde
en zien dan vooral veel blauw, veel waterkes
veel tsunamies en dwarrelend kernstof, oudjes
die naar omhoog kijken en zwaaien, wij terug

op het randje van de supermaan dans ik dan
en roep jou, zo ver en zo lang geleden, meid toch
zal ik springen of toch maar stillekes glijden
met een stukske supermaan in mijn hand, we
zijn nu toch dichterbij gekomen, vangt ge mij?