Verweesd
Zij heeft nog een paar lege uren
kijkt ietwat mistroostig om zich heen
waarom moeten dagen maar duren
December, de maand van heel alleen
weken lijken voorbij te kruipen
donkre nachten duren dubbel lang
‘s avonds zet zij het op een zuipen
de wintertijd maakt haar stervensbang
dan is daar plots het licht van vrede
het blijft ook bij haar huisje staan
in stilte prevelt zij een bede
bij het schijnsel van de wassende maan
denkt aan verleden en aan heden
langs haar wang rolt eenzaam een traan
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid