Netgedichten

netgedicht (nr. 46.053):

Dun en wollig

Hij was een wulpse hazewindhomd,
maar het maken van een kind vond
hij problematisch, want met teven
wilde hij niet samenleven.

Hun gestalte vond-ie knudde.
Hij zag een herder met een kudde.
De reu vond één der schapen mooi:
het was een welgeschapen ooi.

Hij hoopte op bevrediging,
zodat-ie met 'r medeging
en zei: 'Ik wens je aan te raken:
zullen wij een kindje aken?'

Ze zei: 'Ik wil wel graag een lam,
maar geenszins van zo 'n stomme ram.'
Ze hoefden zich niet uit te kleden.
't Was op z'n hondjes, dat ze 't deden.

De twee genoten, toen ze paarden
en wat ze na een poosje baarde,
was iets dat zij 'n bijzonder kind vond:
ze kreeg een stormram van een windhond.