Netgedichten

netgedicht (nr. 47.701):

Hazelnootpasta

De onvrijwillige tuimeling
van de harde hazelnoot
kwam louter en alleen
door een schichtige specht
die sperde zijn snavel uiteen
van honger en verdriet

Zijn tranen waren gelukkig
echt en drupten op de grond
zonder doel heel zacht
versmolten en ongezond
langs een broos dood takje
met hazelnootpasta