Netgedichten

netgedicht (nr. 59.557):

Appassionata

Allegro assai

Het aardewerk met beide
Handen goed gevuld omvat
De grote dorst die tussen
Rotspartijen vingers splijt
In wilde kracht en beven.

Als watervaste wanden
Onverwacht tot overmaat
Verzadigd raken en triolen
Paukend tijd ontsteld doen staan,
Ontbrandt handenwringend strijd.

Gekant tegen de zege
Van de doorweekte, losgeslagen
Greep die sleurt meeslepend
In de afgrond het gehoor,
Toneel van omslag en verzet.

Andante con moto

Als een klotsende nagalm van steenslag
Rollen broeiend vatige akkoorden.

Een herinnering die dampt van smaak en
Geur stijgt langzaam op uit helling en dal.

De droom reikt in een handomdraai verder
En aan de mens de kristal van het ontwaken.

Allegro ma non troppo

Ondergedompeld, nu het bad
Alleen al bij gedachte
Genomen, duikt het op
Een onbezonnen overstroming
Een maalstroom die ontgoocheld
Een oppermachtig katarakt.

Nog is van al het element
De mens een schreeuw gewapend
Polyfoon dat zelfs de gelijkluidende
Vuist als een omspannen spier
Het noodlot balt tot de noodzaak
Te strelen het bedrukte gemoed.

Niet de ravage, maar omhoog,
Daar, het ravijn wijst ons de weg
Niets met een stroom, maar steen voor steen
Beproeven wij ertegenin de bron,
Die uitgeputte te voorzien
Van water geschonken heilzaam als wijn.