Netgedichten

netgedicht (nr. 60.184):

Sporen in het zand

Met jou in mijn gedachten, mijn voeten
in het zand, de zee hernieuwt mijn krachten,
een leeg verlaten strand, een zon die niet wil
schijnen, een schelp die open is, de krabben
die verdwijnen, naar eeuwig duisternis.

Dan zie ik dichterswoorden in 't koude
natte zand, als teer muziekakkoorden
verwarmen zij mijn hand, verwarmen zij
mijn voeten, mijn stille eenzaam hart, dat
zo naar jou verlangt nu, een bitterzoete smart.

Jouw handen aan te raken, jouw lippen zilt
en zacht, jouw mond dicht als een oester
die opent in de nacht, ik voel je in mijn
dromen, astraal zijn wij al één, als twee
vergroeide bomen, als wit en zwarte steen.

De woorden berg ik op in een kleine
dichtersdoos, die sluit ik in mijn hart met
wat zand en zeewierkroos, wat schelpen
en een tand van een overleden haai, een
meeuw die overvliegt, de herkenning,

en ik zwaai.