mijn wandeling
( als antwoord op het gedicht Wandeling van Rutger Kopland )
we wandelden, verwondering alom
deze schoonheid die bloeit hadden we niet
verwacht, dat groen zo groen kon zijn
en dat de wereld lacht in het fluiten
van de bomen
we praten niet, dit zou de rust kunnen verstoren
ik vang haar blik, het lijkt alsof de liefde
groter wordt als de aarde vol met mos
mij overtuigt van de zachte adem
die in haar mond kleine woordjes vormt
zelfs bij thuiskomen, wanneer ik thee heb gezet
draagt mijn huid nog de sporen van deze dag
Geplaatst in de categorie: milieu