Netgedichten

netgedicht (nr. 60.581):

De misantroop

Gekleurd beschrijft het bijbelboek
hoe ik leven schiep op elke hoek
en dat al wat is bij mij begon,
maar ik had niet de hand in licht en zon;

pas later ben ik in mijzelf gaan geloven
en kwam het kind in mij naar boven.
Ik deelde land en zee in tweeën
en zingend schiep ik de zeven zeeën.

Toen ik aan de mens begon,
miste al terstond een elektron.
Het proces begon te stokken
en ik maakte nog meer brokken.

`Wegleggen!' was wat ik dacht,
maar het prototype won aan kracht,
het kreeg voet aan de grond
en ging de wereld rond.

Mijn perfectie raakte aangedaan
door dat onaf bestaan.
Waar hun leven zich verspreidt
verpietert de diversiteit.

Het opperwezen is in nood,
want druk ik er een dood
dan groeit er elders weer zo'n oen.
Bestrijding is gewoon geen doen.

Ik las over een tovenaarspupil
die niet met emmers sjouwen wil
en zijn schoonmaakbeurt verzaakt.
Een behekste bezem doet die taak.

In zijn ijver is die niet te stuiten,
draagt aldoor emmers aan van buiten.
Zijn goochelkunst loopt uit de hand,
het water stroomt intussen door het pand.

Alles wordt door zijn meester rechtgezet.
Hij is mild voor zijn recalcitrante knecht.
Liep mij ook maar zo'n loyale leraar na,
maar voor God dus geen deus ex machina.

Begrijpt u de gelijkenis?
Beheersing leren is geen kattenpis.
Ik hield homo sapiens ten doop
en ga eindigen als misantroop.