Aan mijn wandelvriendin

De vanzelfsprekendheid,
hoe je meeging,
hoewel nieuw voor elkaar
jij voor mij als een anker,
een treinvakantie,
alsof jong.

En dan na aankomst
in de bergen en regen
naar het einde lopend
van een kaal dal
terug langs een helling
op een schapenspoor.

De passen en angst die je overstak,
op keien die groen-blauw blonken,
beekjes, niemandsland
uren in het stenige,
kreet van een vogel,
contouren kammen, een waterval.

In Mesocco een picknick op de ruïne
geflankeerd door hellingen steilte,
turend naar verten en ijlte.

Hoe tussen gras, en je schoot, vermoeidheid,
je altijd alert, zorgend, zoekend
vertrouwend genoot en hoe we dankbaar
aan het eind grinnikten,
blij met een bus, een bord en een bed.
Morgen een lichtere tocht,
die steeds zwaarder en langer bleek.

Hoe we sindsdien elkaar aan het begin
van een reis in de lange trein vinden,
en na een dag saam
jij op het station
altijd nog zwaait door het raam.

... het is de internationale dag van geluk.... ...

bedankt

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 3 stemmen 673