De negende

achter de haag,
en de struik zit de man
bij een raam, dit laatste
nog enkelvoudig van laag

gevolgd door het voorhang
de rookrijke vitrage, te lang
vallend op het tapijt,
die de vloer mogelijk behaagt

hij is in zijn donker theater
van de eeuwigheid in spe,
wachtend daarop ruist iets
gelijk aan tonen uit een zee

dieper in de kamer
valt wat licht in dunne snoeren
naar binnen en raken het tapijt
de stroom gaat op aan Ludwig,
die zijn toon kreunt door de massa
van afwezigheid vol van verleden;
hier raakt deze mens de dag kwijt

hele etmalen vult de Symfonie,
de negende, van de haast Verdoofde,
het heden en is hij, onweerlegbaar,
tegelijk in een vol aanwezig zijn
bij een nabije ademloze verloofde

eenzaamheid beethoven

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 146