Winter sonnet

Winter sonnet

De maan beschijnt de stollende stilte,
laat grillig groeiende kristallen in kilte
zich overgeven aan die krakende kracht,
laat slapen de slang in de lange nacht.
De winterse wind dwingt, dringt diep
en verkilt in stilte het kronkelend kristal
tot vriezende vormen in zijn ijzige val,
dit glazig gestold en gestilde poliep.
Strakker stervend lijken de stromen
tot hun stilste stand te zijn gekomen.
In veelvoud flonkert het licht van de maan
dat tot stralende sterren lijkt te vergaan.
Vogels en vissen en wat kruipt op de aarde
moeten hun levenslot tenslotte aanvaarden.

Biografie van deze schrijver

winter

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 126