Netgedichten

netgedicht (nr. 65.748):

afscheid

Raar, zei je, dat we nu nog kunnen praten
terwijl ik er morgen niet meer ben;
vreemd, dat ik in jullie herinnering zal blijven
maar er voor mij geen herinnering meer zal zijn

doe nog ‘n keer die film die je maakte
over onze vriendschap van zo’n vijftig jaar,
al die feestjes, al die reizen, nog één keer
voordat de dokter er zal zijn

Nog altijd dat studentikoze
je kop gezwollen door de prednison
na twee jaar hopen en dan weer vrezen
besloten dat het morgen genoeg zal zijn

we nemen afscheid, ditmaal voor de laatste keer
je handen, je ogen, een kus, een traan
een leegte, een dichtgeknepen keel
en dan laf vluchten, zo snel mogelijk hier vandaan