Netgedichten

netgedicht (nr. 66.117):

Als tegenpolen

ik zag haar
zwaaien trager worden
voelde kou in
een steeds ijlere lucht

nog konden wij
elkaar niet laten
hebben nooit berust
in een levenslange vlucht

als tegenpolen
wisten wij de krachten
van het spelen op
het scherp van de snee

in samen leven
namen wij natuurlijk
ook het risico van
onszelf kennend mee

maar juist waar
haten ooit de overhand
zou krijgen weet intense
liefde dat uit de weg te blijven

wij zijn voor elkaar bestemd
zijn grenzen over gegaan
waarvan weinig mensen
het bestaan hebben gekend